Ik dacht: nee, schrijf het nu niet te lang. Stop er voldoende woorden in die jouw gedachten subliem kunnen weergeven. Ga niemand zitten kwetsen, pijnigen of vervelen. En doe verdomme toch waar je lekker zin in hebt. Hé, een stukkie schrijven is beter dan tegen het beeldscherm kijven. Ik probeer het dan ook zo snel mogelijk te doen, zodat ik mij snel in de armen van Orpheus kan storten, om dan weer fris en fruitig voor alweer een vroege Formule I op te staan.
Door Werner Bloemers
Maar u kent het wel: het maandag-gevoel. Niet alleen om het weekend weer gedag te zeggen, die column van Ronald Waterreus in Dagblad De Limburger weer in ogenschouw te nemen (wat ik trouwens maar zelden doe), de slepende gang naar het werk te hervatten. Alwaar u zich tussen de collegae aan een nieuwe werkweek moet zien te hijsen. Uw hoofd helemaal leeg, net als uw portemonnee. Uw hart klopt dan altijd weer wat sneller als u die ene leuke collega ziet, u glimlacht dan volop. Bent als het ware in extase.
En u gaat natuurlijk zitten plagen over de voetbaluitslagen van menig ander club. En zeker als een van de collegae daar niet tegen kan, net als u zelf trouwens. Dan gaat het er gewoon om wie het laatste woord heeft, wie de een het beste op de kast kan krijgen. Zo heb ik een collega, ik noem hem Jaap. En dat is natuurlijk niet zijn echte naam. Jaap is fan van een club uit Tilburg, waar het momenteel wat minder goed mee gaat. Hij kwam me in het begin van vorige week zeggen dat ik niet over voetbal moet beginnen, op straffe van chocoladetaart. Nou, ik was daar al niet van plan om daar iets over te zeggen en chocoladetaart krijgt-ie ook niet van me.
Ja vroeger hadden we een aparte Ajax-fan onder de gelederen. Ik noem hem maar Sjaak. Sjaak gilde het altijd uit als zijn club weer gewonnen had. Dan was ie overal. Maar o wee als die verloren … Sjaak schreeuwde dan moord en brand en verborg zich achter een plant. En als mijn club verloren heeft? Dan kom ik soms expres niet opdagen, bang voor de hoon. Of ik riposteer door te zeggen dat het dan nog heel lang zal duren voordat ik op chocoladetaart zal trakteren.
En soms heb je ook de maandagen dat men zich beter kan inleven in het alledaagse. Dan word er nog over de politiek gepraat, wat voor een troela de ene minister en wat voor een leeghoofd het andere staatshoofd is. En wat moet dat dan allemaal worden? Met de boeren, burgers, buitenlui en billenknijpers? Maar na een paar minuten is men weer up to date, gaat het gevecht weer aan om zijn of haar werkzaamheden de baas te kunnen. Boert af en toe, gevolgd door een nies- of hoestbui.
Ja, hoe is dat dan voor de pensionado’s, zo’n maandag-gevoel? Die weten niet altijd deze leegte op te vullen. Het feit dat je je collegae dan minder vaak ziet, zal in het begin wennen zijn. Maar later kun je er dan beter mee omgaan. Of niet? Deze week gaat er weer een collegae zijn computer aan de wilgen hangen. En ik ben nog altijd aan het wachten op de door hem georganiseerde miss-verkiezing bij mijn werkgever. Die er toch nooit zal komen, maar waar hij toch aan herinnert zal worden. Het is niet te hopen dat men straks de collegae, waar men jarenlang mee heeft gewerkt, niet meer zal herkennen als men langs mekaar schuifelt. De een met een blindengeleidenstok, de ander met een rollator. Dat zou echt heel jammerlijk zijn. Blijf daarom in contact met elkaar, een chocoladetaart bij de koffie of thee brengt altijd een glimlach. En zal altijd voelen als dat goede, oude maandag-gevoel van toen. En nu heb ik verdorie toch weer teveel zitten typen. Ik leer het nooit.
Werner Bloemers, april 2025.
Er zijn nog geen reacties geplaatst