Tocht met een lach en een traan

Rogé Megens was de afgelopen anderhalve week vrijwilliger-chauffeur bij het team Logistiek van Alpe d’HuZes. In het dagelijks leven is Rogé zelfstandig adviseur voor zijn bedrijf Logistiek Verbeteren BV. Rogé uit Nederweert is vrijdag 29 mei in een konvooi van 18 trucks richting Alpe d’HuZes vertrokken. Het zogenaamde team-logistiek reed in twee dagen 950 kilometer naar de beroemde berg.

Vrijdag 29 mei
Na een instructie bij de Wildenberg in Weert vertrekt het konvooi van 18 vrachtwagens naar het zuiden. Onderweg zijn er de nodige Nederlandse auto’s met wielerfietsen achterop, bestuurders claxoneren, inzittenden steken de duim op. Onze stickers voor het event op de auto’s vallen kennelijk op. De Alpe verbroedert op de autoweg al: dat voelt goed. Rond 18:30 stoppen we in Langres op een bewaakte parking voor de eerste overnachting.

Zaterdag 30 mei
Om 6:30 vertrekt het konvooi weer. Vrijwilliger Frans, als enige bestuurder van een busje, bleek iets te optimistisch over het brandstofniveau. En de onbemande pomp lijkt geen creditcard en pinpas te accepteren. En om met een actieradius op het dashboard van 0 km de péage op te gaan, is niet verstandig…
Aan creativiteit gelukkig geen gebrek: een Litouwse chauffeur die staat te tanken blijkt voor € 20 bereid om de tank van Frans een flink stuk te vullen. Dat er geen bonnetje voor deze diesel kwam, is de behulpzame Oostblokchauffeur te vergeven…

Rond 13:30 komen we aan in Le Bourg-d’Oissans, het dorp aan de voet van de Alpe d’Huez, waar ook de start van de wielertocht is. We maken een tocht door het dorp waar we met gejuich worden ontvangen: een warm welkom. Hierna begint de gezamenlijke klim met de vrachtwagens op de Alpe d’Huez. Enkele uren na aankomst zijn bijna alle vrachtwagens leeg.

Zondag 31 mei
Om 5.000 deelnemers en 15.000 bezoekers te kunnen bedienen, moet je wat inspanningen leveren. Diverse chauffeurs assisteren met lossen, plaatsen van generatoren, opbouwen van verlichting en indelen van een heus magazijn voor catering.

’s Avonds aanschouwen we een indrukwekkende opening van het evenement Alpe d’Huzes door Johan van der Waal.

Maandag 1 juni
De voorbereidingen van de organisatie en de onderlinge samenwerking leiden ertoe dat een aantal chauffeurs een dagje vrij kan nemen, ik ben een van hen. Ik besluit om de Alpe d’Huez een stuk af en op te lopen, zodat ik kan zien en voelen wat de duizenden deelnemers ervaren als zij de berg donderdag gaan beklimmen om geld in te zamelen voor kankerbestrijding. Tijdens de klim zie ik dat de eerste deelnemers al teksten op de straat hebben geschilderd (zie foto), en sommigen raken me behoorlijk.

’s Avonds wordt in het Palais des Sports uitleg gegeven over besteding van opgehaalde sponsorgelden voor onderzoeken: mooi om te zien waar iedereen zich voor inspant en doneert.

Dinsdag 2 juni
Enkele bochten op de Alpe waar tenten voor medische teams zijn geplaatst, moeten bevoorraad worden met watertanks, massagetafels en dekens. Samen met een paar collega’s van het team gaan we met motorbegeleiding de berg af. Dit laatste is soms geen overbodige luxe: niet iedere automobilist is zich bewust van de ruimte die je nodig hebt in de haarspeldbochten. De spullen worden gelost bij bij bocht 16 en bocht 7 en bij de start. Op het moment dat ik het verkeer even moet tegenhouden voor een collega, zie ik toevallig Rob Schreurs uit Nederweert (team DVM) stoppen. De (verkeers)situatie leent zich niet zoor een lang gesprek, ik maak even zijn deur open om te groeten en moet het daarbij laten voor dat moment.

De eerste spandoeken met kreten van mensen die hun strijd tegen kanker hebben verloren hangen langs de route: indrukwekkend maar vaak ook met een positieve en energieke insteek.

Woensdag 3 juni
Samen met René uit het team en Antoni beklim ik de berg te voet. Het mooie aan lopen vergeleken met fietsen is dat je meer meekrijgt van de omgeving en goede gesprekken kunt voeren met andere wandelaars. De zon schijnt en we praten over ieders drijfveren voor de klim. Er is saamhorigheid en een positieve sfeer onder de deelnemers. Langs de weg staan dj’s, mensen maken live muziek (zie foto) en veel toeschouwers die de klimmers aanmoedigen: dat voelt goed.

Op de berg zie ik een auto van stichting ambulancewens. Ik stel me voor dat er iemand van 75 jaar in ligt maar dit blijkt niet te kloppen: Sander, een jongen van 15 die vorig jaar nog € 9.000 aan sponsorgeld bij elkaar fietste, ligt erin. Dan weet je weer (extra) waarom je meewerkt aan dit evenement.

De weersverwachting voor donderdag is 30 graden bij de start en 23 graden bij de finish: dit brengt extra logistieke uitdagingen met zich mee. Enkele chauffeurs gaan gevulde watertanks (1200 liter per stuk) langs het parcours plaatsen. Chauffeur Albert vertrekt eind van de middag naar Grenoble om daar 4 pallets met flesjes water bij te halen.

Om 19:30 is de bezinningsavond. Er komen drie mensen op het podium voor een gesprek: iemand die genezen is van kanker, iemand die nu onder behandeling is en iemand die ongeneeslijk ziek is verklaard. Ook zien we afbeeldingen van de wand met “hartenkreten”: briefjes op een wand waar mensen iets opschrijven voor hun dierbaren die al dan niet meer onder ons zijn. Weinigen houden het droog die avond.

Later die avond kijken we naar enkele plekken waar een deel van de 6.000 verkochte kaarsen wordt aangestoken: een bijzonder aanzicht.

Donderdag 4 juni
Vorig jaar werd ik uitgedaagd door Antoni voor een tweede klim en ik ga die uitdaging graag opnieuw aan, dit keer samen met teamgenoot Peter. Opnieuw word ik verrast door de positieve en energieke sfeer op de berg. Alpe d’HuZes is echt een evenement met een lach en een traan.

Na afloop van een verfrissende douche krijg ik de vraag of ik het team personenvervoer wil ondersteunen als “taxichauffeur”. O.a. mensen met een blessure of vrijwilligers die halverwege de berg staan moeten met de auto (tussen de wielrenners door) – met motorbegeleiding – worden opgehaald en weggebracht. De ritten leveren bijzondere gesprekken op en ik kom bij de meldkamer van het event welke zeer professioneel georganiseerd blijkt te zijn. Bij de laatste rit omhoog hoor ik de opbrengst van dit jaar op de radio: € 11,5 miljoen gedoneerd en € 3,5 miljoen toegezegd, totaal ruim € 15 miljoen aan sponsorgeld voor de kankerbestrijding!

Vrijdag 5 juni
De tocht is voorbij en bijna alles mag worden ingeladen voor de rit naar Nederland.

’s Avonds is er een feestavond. De bezetting achter de bar blijkt onvoldoende voor het aantal bezoekers en het team logistiek ondersteunt spontaan met aanvullen en inschenken van drank. Ik sta zelf ook een uurtje “aan de verkeerde kant van de bar”: een onverwacht leuke actie. De feestavond is een contrast met de bezinningsavond 48 uur eerder. Alle aanwezigen beseffen dat beide dingen onderdeel zijn van het leven…

Zaterdag 6 juni
De laatste trailers worden geladen en in konvooi van 8 auto’s rijden we naar huis, vergezeld door een stralende zon en prachtige landschappen.

Zo’n 20 km onder Toul verlaten we de A31 om te eten bij een Routier in Colombey-les-Belles waar enkele collega-vrijwilligers ook al zijn neergestreken. We besluiten om de nachtrust niet langer te laten duren dan de minimale 9 uur en dus ligt iedereen van het team – net zoals de rest van het Franse dorp – op tijd in bed.

Zondag 7 juni
Met een goed humeur vertrekken we om 5:45 voor het laatste stukje Noord-Frankrijk. We tanken weer in Luxemburg en nemen hartelijk afscheid van de collega’s die zich op weg naar huis zullen afsplitsen voor verschillende bestemmingen. Ik rij langs huis om mijn vriendin Patricia en ons zoontje Teun nog een stukje mee te laten rijden naar Culemborg. Hier koppel ik de trailer af en neem afscheid van de laatste collega’s. Maar het afscheid is niet definitief. Voor mij en velen van het team geld: volgend jaar weer Alpe d’HuZes!