Wie niet weg is, is voorzien

De overdosis zon, propvolle terrassen en witte benen in korte broeken verraden de aanwezigheid van de zomer. Het hele straatbeeld bewijst de vertropischering van Nederweert, Limburg en omstreken; kindjes die wenen vanwege een gevallen bolletje ijs, de collectieve consumptie van gemiddeld 8,5 radler per dag en een chronische zweem van een barbecuegeur in de lucht. Iedereen merkt, bedekt met factor 50, dat het zomer is. Een gevolg hiervan is ook het gebrek aan mensen op straat; de stoep is beduidend leger en verschillende opritten zijn autoloos. De trek naar een helder blauwe zee en sex on the beach is voor veel mensen namelijk aangebroken. De auto’s worden volgeladen en veel snelwegen worden getrotseerd.

En dit laten ze zo duidelijk mogelijk doorschemeren, die parttime immigranten. Een hele zomer lang pochen ze met vakantiebrochures, vroegboekkortingen en het aantal zonuren van hun toekomstige walhalla. Iedereen in de familie en vriendenkring moet en zal horen welk heerlijk visrestaurant er aanwezig is en hoeveel sterren het hotel heeft. Iedere vakantiespreekbeurt over dat toekomstige paradijs leidt daarom vaak tot een stille competitie in vakantieplaatsen. Wanneer de één vertelt over hun kampeervakantie aan de Costa Brava, troeft de ander hen af met een all-inclusive verblijf aan het Gardameer. Kortom: een winnaar zal er nooit zijn, alleen een zwetend stel met drie schreeuwende kinderen op de achterbank dat zich afvraagt of ze wel voldoende genotsmogelijkheden hebben geboekt. Tegenwoordig is een vakantie namelijk niet meer compleet zonder ieders persoonlijke Ipad, camping met welness-faciliteiten en 24-uursbar.

Compleet voorbijstrevend aan het feit dat dit de tijd is dat ze niet naar hun suffe kutbaantje op kantoor hoeven en eindelijk eens een keer ’s middags kunnen neuken met hun vrouw, bouwen ze kampeertenten op of staan ze iedere morgen vroeg op om de handdoek alvast aan het zwembad te leggen. Per slot van rekening bezoeken ze ieder nabijgelegen stadje in de brandende zon met aan iedere hand een huilend ettertje dat een ijsje wil. Genieten zeg.
Vaak duurt de survivaltocht een gemiddelde 14 dagen en wordt ze uitgevoerd door mannen en vrouwen met hangtieten. Na die veertien dagen keren ze met een rug vol aftersun huiswaarts om vervolgens te vertellen wat een prachtvakantie het wel niet was.

Godzijdank zijn er ook verstandige mensen in Nederweert, Limburg en omstreken. Niet iedereen verruilt zijn thuisland voor een zonnig oord. Sommigen blijven gewoon thuis en besparen daarmee een hoop geld en sores. Deze wijzen nemen iedere dag plaats op een terras of achtertuin waar ze Bourgondisch tekeergaan met barbecue-saté en flessen Hoegaarden. In een sluimerende nevel van gelukzaligheid genieten zij van hun keuze om thuis te blijven. Zij hoeven hun geluk niet elders te vinden, zij waren namelijk toch al voorzien.