Lieve lies

Hoi Lies, wat leuk dat je weer leest. Jij bent toch zo ongeveer de reden waarom ik deze column wekelijks schrijf, ik kan er namelijk van opaan dat jij ‘m leest. Daarom wil ik juist jou op deze grauwe zondag in het zonnetje zetten. Het doet mij namelijk deugd dat jij iedere week, nadat je piepers heb gejast of Sjengs rug hebt geschrobd, mijn teder geschreven woordjes tot je neemt. Jij bent onderhand mijn zekerheid dat tenminste íemand nog de moeite neemt om even te zien wat ik dit weekend voor digitale wartaal uitsla. You make me feel alive Lies.

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, onze eerste ontmoeting, ik was 12 en jij ergens in de 60. Ondanks dit leeftijdskloofje sprong de vonk in luttele seconden over, vanaf het eerste moment wist ik dat wij dikke vrienden zouden worden. Deze verstandhouding probeer ik tot op de dag van vandaag te koesteren, lieve Lies. Het is namelijk zo dat ik vreselijk veel aan jou denk, jij o zo fijne rijpe vrouw. Begrijp me niet verkeerd, een 22-jarige ‘snoterkuuk’ zou geen kans maken bij een vrouw van jouw bouwjaar, en bovendien ben jij al voorzien van een goed functionerend huwelijk. Helaas ben ik daarom genoodzaakt te zwichten onder de maatschappelijke etiquette die jammerlijk voorschrijft dat een leeftijdsverschil van boven de vijftig jaar scheve gezichten oproept. 
Het zal daarom helaas nooit zo zijn dat wij poedelnaakt door jouw aardappelvelden rond zullen huppelen, of lange avondgesprekken begeleidt door kaarsen en rode wijn zullen voeren. Het plan van bovenaf was waarschijnlijk om jou eerder op deze aardbol te zetten dan mij, het had zo moeten zijn dat jij al reeds lange tijd aanwezig was toen ik geboren was, en dat ik dan vervolgens weer op mijn beurt nog een tijdje rond blijf hangen. Gelukkig zijn dit soort scenario’s nog lang niet aan de orde. Het moge zo zijn dat we niet bestemd voor elkaar zijn in dit leven, maar dat wil niet zeggen dat we afstand dienen te houden. In tegendeel, ik draag juist deze column aan jou op, aan mijn favoriete niet-familiaire omaatje.

Terwijl ik het einde nader van deze publieke liefdesverklaring, verheug ik me weer op onze komende ontmoeting. Wanneer deze zal plaatsvinden is helaas nog ongewis en is daarom wellicht metaforisch voor onze relatie; mysterieus maar zeker. Het is me een waar genoegen om wekelijks te schrijven voor jou, lieve Lies. Bij jou ben ik namelijk niet bang voor kritiek, vergelding of represailles, jij vind het toch wel leuk wat ik schrijf. Zelfs als het een beetje onzinnig is.