Tegenwoordig staat vrijheid van menigsuiting voorop. Alle meningen, opinies en andere kreten die worden geopperd zijn voorzien van de nodige felheid en beledigingen jegens de tegenpartij. Zonder scheldwoorden, verwensingen of abjecte vergelijkingen is een mening namelijk waardeloos. Je punt maken, dat gaat tegenwoordig alleen door middel van strijd en aanvallen.
Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen? De vredelievende teksten op tv of radio die we ooit kenden lijken voorgoed verdwenen. Criticasters worden aangeklaagd en worden metterdaad gebombardeerd tot martelaar van het vrije woord. Overal om ons heen gebeurt het: kijkcijfers van talentenjachten zijn afhankelijk van de sadistische trekjes van juryleden, cartoonisten verdienen niks meer zónder hatelijke spotprentjes en cabaretiers zijn saai wanneer ze niemand belachelijk maken. Vrijheid van meningsuiting is absoluut nodig, maar niet als deze alleen gebruikt wordt om te shockeren.
Zo’n vijftig jaar geleden bestond dit probleem niet. De destijdse vrijheid van meningsuiting was nagenoeg hetzelfde, ware het niet dat niemand de behoefte voelde om dagelijks zijn gal te spuwen op alles wat los en vast zat. Nee, vijftig jaar geleden dansten zonnebrildragende hippies met wijde broeken in de regen. Juist toen, toen zo’n beetje alle denkbare ellende bestond was er niemand die zat te zeiken. Want waarom? Met je kop vol LSD, verscheidene jointjes achter de kiezen en de best wenselijke artiesten op een Woodstock-podium bestaat er namelijk niet zoiets als kromme zin.
Het is een voldongen feit dat wanneer mensen, gehuld in bloemetjesbloezen en wijde broekspijpen, onder invloed veel meegaander zijn. Er zou een stuk minder wrevel en ergernis zijn als het gros van de criticasters met wegdraaiende ogen en kwijlende mondhoeken zijn/haar punt duidelijk probeert te maken. We willen daarom terug naar het hippietijdperk, onder leiding van de PVH (Partij Voor de Hippies) keert de positiviteit en verdraagzaamheid terug. Hippies aan de macht!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.