Je vierkante meter

Muziekliefhebbers verplaatsen zich in deze tijd van het jaar naar iedere mogelijke uithoek met een tent en een band. Massaal reizen ze allemaal hun favoriete rock-veteraan, hiphop-god of dansende diskjockey achterna, om vervolgens onderdeel te worden van één grote deinende menigte. Een menigte waarin ieder zijn eigen territorium heeft..

Op het eerste gezicht lijkt iedereen lukraak door elkaar te lopen, in eerste instantie met alle ruimte die bestaat. Toch vult de tent zich gestaag. Vrije ruimten worden schaarser en mensen beginnen te wennen aan het feit dat vreemdelingen accidenteel tegen hen aan lopen. Comfortzones vervagen en struikelpartijen beginnen.

Vlak voor aanvang van de show zoeken laatkomers de laatste stukjes vrije steigerplank op. Wanneer de desbetreffende artiest is begonnen, is het een absolute no-go om je nog naar voren te wurmen; dat had eerder gemoeten. Iedereen staat namelijk al en begint zich te hechten aan z’n grond. Het publiek vindt zijn plek en ter plekke rust. Onder begeleiding van de muziek vergroeit de festivalganger vervolgens met zijn staplek. Dit vierkante mini-domein heb jij namelijk tijdelijk gepacht, en niemand die het je daardoor af kan pakken.

Op die vierkante meter ben je alleen, niemand anders die zich in jouw territorium begeeft. Hierdoor kan er -temidden van duizenden mensen- een ontzettend intiem gevoel ontstaan. De onzichtbare omheining om jouw meter sluit jou even af van de werkelijkheid de en dwingt je de muziek te beluisteren. Het stukje individuele bodem krijgt langerzamerhand een vertrouwd gevoel, bij terugkomst van de bar of wc voelt jouw plekje namelijk als een thuiskomst.

Nergens anders is er reden om twee uur lang op dezelfde plek te gaan staan, deze territoriumtheorie is daarom alleen van toepassing bij een concert of festival. Maar mocht je ooit de onbedwingbare behoefte voelen ergens twee uur lang te gaan staan op een willekeurige plaats, realiseer je dan dat die vierkante meter een thuis wordt. Een vertrouwde haven waarover jij waakt.