Terwijl de klanken van Abba door de zaal galmden, kwam de Britse premier Theresa May het podium op. Dansend, als je het zo mag noemen. Het leek meer op het monster van Frankenstein dat zijn eerste stappen zet. Het blijft een tenenkrommend beeld: politici die naast hun formele besluitvormingen even de hofnar uithangen.
De beste politici zijn herkenbaar, laagdrempelig en benaderbaar. Mensen zoals jij en ik, die ook stiekem plassen onder de douche en wiens stront ook geen rechtsdraaiende yoghurt-lavendelgeur kent. Gewoon gewoon. Zo trek je de meeste stemmen binnen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Als je dagenlang alleen maar stropdassen, aktetassen en balpennen ziet, verkromt je wereldbeeld. Uiteindelijk weet je niet meer wat een brood in de winkel kost, Job Cohen althans niet meer tijdens zijn ambtsperiode. Toch trachten ze te bewijzen dat ze zomaar je buren hadden kunnen zijn. No way.
De vrome Jan Peter Balkenende deed ook ooit zo’n poging. Met een hijgende camera in zijn nek liep hij op twee skateboardende jongens af. Metterdaad liet hij zien wat voor doorsnee personage hij wel niet is door ook even te skateboarden. Resultaat: nadat de CDA-voorman beide glimmende kantoorschoentjes op het plankje drapeert, schiet het board onder hem vandaan waardoor hij met zijn buitensporig grote hoofd tegen de keien knalt. Potter-brilletje scheef, stropdas gekreukt en J.P die roze aanloopt. ‘’Het belangrijkste is dat ik het geprobeerd heb’’, weet hij nog pedagogisch te onderbouwen. Mission failed. Christendemocraten kunnen niet skaten, zo blijkt.
Schoenmaker blijf bij je leest, dus politici blijf aan je bureau. Een dagelijkse stortvloed aan kritiek, haat en nijd zal toch op je neerdalen. Beperk jezelf tot je pennenbak en papparassen, dansen en skateboarden doe je maar thuis.
Er zijn nog geen reacties geplaatst