Velen kenden Kees van der Staaij nog niet. De voorman van de SGP was voorheen een stille stoelzitter in de Tweede Kamer en liet alleen van zich horen als er religieuze onderwerpen op de agenda stonden. Dat veranderde. In één klap bombardeerde zijn handtekening onder de Nashville-verklaring hem tot de eerste paria van 2019.
Kees, wiens leven aaneenhangt van Bijbelgroepjes en hosties, werd vijftig jaar geleden geboren in Vlaardingen. Kees zal in zijn beginjaren nog geen flauw benul hebben gehad van politiek of religie, alleen die aardige pastoor waarmee hij iedere zondag verkleedpartijtjes hield, waren belangrijk. Na jarenlange indoctrinatie van pa en ma Van der Staaij besluit Kees zijn politieke sprong te wagen. Vanaf 1998 zit Kees op een blauwe Tweede Kamer-stoel, al 7544 dagen om precies te zijn. Comfortabel, die stoeltjes.
Toch is het niet zeker of Kees zijn 7600ste zittingsdag in de kamer mee gaat maken. Kees deed iets doms en moet nu eerst op de blaren in plaats van het blauwe stoeltje zitten. Na zijn handtekening onder de omstreden Nashville-verklaring waarin homoseksuelen, transgenders en andere ‘zondaars’ duidelijk wordt gemaakt dat hun gedrag absoluut not done is, wordt Kees verguisd. Waar Kees’ leven in 2018 nog heerlijk vredig verliep (weesgegroetjes voor iedere maaltijd en seks met de handen boven de dekens) kan hij in 2019 niet meer over straat. Naar de kerk op de dag des Heere kan alleen met beveiliging en ook tijdens het traditionele ganzenborden op zaterdagavond vreest Kees meer dan ooit voor de gevangenis.
Kees dacht dat de term ‘fundamentalisme’ alleen voorbehouden was aan jihadi’s, maar nu merkt hij dat ook zijn Staatkundig Gereformeerde Partij als radicaal wordt aangeduid. Kees kan zich daarom waarschijnlijk wel vinden in Jezus’ woorden in het evangelie van Matteüs (10-34) ‘Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard’.
Er zijn nog geen reacties geplaatst