Spijbelen

Vroeger toen was het pas fijn. Zoals vele spreekwoorden doen vermoeden is het verleden geweldig. Toen, toen dat het paard van Troje nog gewoon een pony was en veters nog in een schoen zaten in plaats van bilnaad, was leven nog niet zo moeilijk. Toen spijbelde de jeugd nog gewoon om te kunnen blowen.

Van half negen les tot vijf uur sharp. En dan een hele middag lang wiskunde of geschiedenis; waar dat je ook een hekel aan had. In plaats van drie uur droog naar een uitgebluste leraar zitten kijken, bestond er niks beter dan even richting supermarkt en ergens op een grasveld neer te ploffen.

Dat grasveld is gebleven, het neerploffen niet. Spijbelen gebeurt ondertussen alleen met zwaarwegende maatschappelijke redenen. Bewapend met spandoeken en actieborden springen spijbelaars in de bres voor het klimaat. En jazeker, voor het goede doel en alles. Maar als het ten bate van de vegetarische yoghurtbacterie ging, hadden de studenten ook gespijbeld. Een uur minder gezever over Pythagoras’ stelling of Spinoza’s rationalisme; het gebrek aan pasta op je boterham mag dan zelfs een reden zijn.

Scholieren van achtendertig jaar geleden demonstreerden ook. Destijds tegen kernwapens en dergelijke bommen. In de tijd van Iggy Pop, Bowie en Ozzy Osbourne die hoofden van vleermuizen afbeet, waren de protesten verhuld in wasems van hasj, lsd en Brandaris-shag. De kern van demonstraties zal zeker menens bedoelen, maar de buitenste drie ringen zullen het vooral zien als welkome afwisseling in hun miserabele schoolweek. Stakingen zoals in de metaalindustrie, waarbij personeel weigert om te werken met gevaar voor eigen baan, leggen het verschil bloot tussen persoonlijke nood- en bijzaak.

‘Don’t get me wrong’, zoals de the Pretenders ooit zongen. Klimaat is een hekel punt dat de nodige aandacht verdient. Maar de reden om onder de les van dictatoriale leraren uit te komen, hoeft niet zo zwaar te wegen. Lekker dagje vrij, blikje bier erbij en af en toe wat mee bléren. Waarover ook alweer? Oh ja, klimaat.