Ik herkende de vermoeidheidsfuik

Weet je dan wat ik bedoel?
Mijn verhaal begint vorig jaar. In december en januari komen meestal meer updates van computerdingen dan in de overige maanden is mijn ervaring. Ditmaal was het anders. Het waren er heeeeel veel en ik hoop dat ze nu voorlopig voorbij zijn. Het waren niet alleen updates maar ook moesten werkprocessen aangepast worden. Kortom, veel tijd kwijt met achter dat kastje zitten en dat is nou niet echt mijn hobby. Ik ben dan ook onwijs dankbaar voor alle hulp die ik hierbij krijg van mijn zoon.

Niet elke update ging probleemloos en regelmatig moesten er handmatig aanpassingen worden gedaan. Er waren strubbelingen met de mail. Mail die ineens ‘zomaar’ verdween en pas een paar dagen later weer tevoorschijn kwam. Er waren hardware-problemen die opgelost moesten worden. Er was vervelende mail waarin ik gesommeerd werd geld over te maken naar een rekening anders ….. Er kwam een bericht dat ik een nieuwe iPhone besteld zou hebben en dat ik binnenkort de rekening kon verwachten. Heel vervelend al die onzin-dingen die ongevraagd bij me binnen kwamen waarbij soms actie nodig was.

Maar het meest vervelende vond ik de momenten waarop de website niet goed werkte waardoor sommige cliënten ineens geen toegang meer hadden tot hun leeromgeving. Dat bracht veel spanning. Steeds als zich weer een probleem voordeed dacht ik: ‘Dit moet nu eerst opgelost worden want iedereen moet toegang hebben tot hun trainingsmateriaal.’ Soms leek er geen einde aan te komen en was ik er bijna 24/7 mee bezig. Was het niet achter het kastje dan wel in mijn hoofd.

 ‘Mam, stop met je zorgen maken en bel of mail mij en ik kijk ernaar. En laat het daarna dan ook los want ik zorg ervoor dat het in orde komt. Sommige dingen kun jij ook helemaal niet verhelpen omdat de bouwer dat alleen kan.’ Dat gaf lucht. Mijn zoon reageerde ook altijd direct op elke hulpvraag, maar toch ging het knagen toen ik voor de zoveelste keer weer zijn hulp in moest roepen. Hij is notabene bezig met afstuderen voor zijn master, dus kon zijn tijd wel aan iets anders besteden. Maar goed, dat zijn mijn gedachten en niet die van hem. Overigens maar goed dat hij mij af en toe eraan herinnerde dat hij zulke gedachten niet had…. 

Langzaamaan merkte ik dat ik steeds vermoeider werd. Geen wonder dat mijn lijf ging protesteren. Ik pakte af en toe wel mijn momenten om te ontspannen maar ze werden steeds spaarzamer. Afgelopen dinsdag was weer avondschool en ik had de neiging af te bellen en in plaats daarvan lekker op de bank te ploffen. Ik moest echter nog één dingetje doen. Een mail sturen naar een cliënt die me een vraag had gesteld over de vermoeidheidsfuik. En terwijl ik bezig was met het beantwoorden van die mail besefte ik dat ik er zelf in zat. Ik herkende ‘die bult werk’ die gedaan moest worden, de urgentie die ik eraan gekoppeld had en de emotie die er inmiddels aan kleefde. Ik zag hoe ik al wekenlang dag in dag uit een tandje bijzette om de klus te klaren en daarvoor dingen die ik leuk vond en mij energie gaven steeds vaker aan kant schoof.  Dankjewel cliënt. Je vraag kwam precies op het juiste moment. 

Toen ik dit besefte had ik niet meer het verlangen om languit op de bank te gaan liggen maar ben ik gewoon naar de avondschool gegaan en bijtijds naar huis gekomen. Het gaf me een fijn en tevreden gevoel en maakte dat ik me minder vermoeid voelde dan aan het begin van die avond. De volgende ochtend was ik er weer bijtijds eruit en na gemediteerd te hebben ging ik een stuk wandelen in de natuur alvorens weer aan het werk te gaan. Ik had alweer genoeg brandstof opgedaan voor momenten dat het weer even tegen gaat zitten. Want van één ding kun je zeker zijn. Die momenten komen er vast weer.

Mindful moment: Vermoeidheidsfuik
Zie jij jezelf weleens een tandje bijzetten en zeg je daardoor weleens activiteiten, waarvan je ontspant, af? Hoe lang doe je dit al?  Wanneer je beseft dat extra inspanningen langere tijd voortduren (en soms zijn die er) kan het goed zijn om eens te kijken hoe je daarmee om wilt gaan. Schuif niet alle activiteiten waardoor je ontspant altijd terzijde om alleen maar met je werk bezig te zijn want dan steven je waarschijnlijk regelrecht af op een burn-out. 

-Lisette-

AGENDA

• 6 maart kennismaken met Mindfulness – open inschrijving
• 13 maart voor de tweede keer een workshop leren mediteren – open inschrijving
• 20/21 maart groepstraining Mindfulness – open inschrijving
• Op 12, 19 en 26 maart is de praktijk gesloten ivm bijscholing

In de rubriek ‘Mindfulness’ schrijft Lisette Poell over haar werk in de praktijk ‘Jij bent Oké’. Ze geeft tips hoe Mindfulness te integreren is in het dagelijks leven. Lisette is gediplomeerd coach/counselor en Mindfulness Based Cognitive Therapist/trainer. Naast (digitale) coaching geeft ze trainingen en workshops op het gebied van Mindfulness en intuïtief schrijven. Ze werkt vanuit verschillende locaties. Soms worden paarden ingezet of trekt ze met haar cliënten de natuur in. Nieuwsgierig geworden? Kijk op de website www.jijbentoke.nl  en ook op Facebook en LinkedIn. Heb je een vraag of opmerking stuur dan een mail.