Chauf

Vaak zetelen ze met stoïcijnse blik en kordate houding achter het stuur. Terwijl passagiers gestaag binnenstromen en hun OV-kaarten zwijgend langs check-in palen laten zweven, verrekt de gemiddelde buschauffeur geen spier. Met een transcendente focus is hij zich namelijk bewust van de verantwoordelijkheid die ze dragen van een tiental zielen aan boord. Een ondergewaardeerd beroep uitgeoefend door stille helden met –soms- licht overgewicht. Daarom: tijd voor een hommage.

Terwijl de kermis Nederweert verandert in een tijdelijk pretpark waar het gepeupel zich glimlachend vol laat lopen, wijken deze Arriva-sterren nauwelijks van hun routes af. Kerstmis, carnaval of een kermis gelden namelijk niet als reden om te verzaken. En daarom vervoeren zij zonder morren het publiek van en naar bestemming. De hoekstenen in een Nederweertse samenleving zijn het, de kapiteins die aan het roer staan van deze openbare limousines.

Ze blinken vaak niet uit in verbale vaardigheden. Integendeel: bij de gemiddelde buschauffeur volstaat een korte doch ferme knik bij het betreden van de bus. Een gesprek over koetjes, kalfjes en andere kul behoort niet tot het takenpakket van deze bloedserieuze tijdrijders. Terwijl zij met slinks oog hun digitale klok in de gaten houden, doseren zij hun snelheid nauwlettend zodat niet wordt afgeweken van de strakke reisschema’s. Secondewerk waarbij small talk zomaar roet in het eten kan gooien.

Het nobele ambt van buschauffeur is slechts voor enkelen weggelegd. Toch mag gezegd worden dat eenmaal zittend op de belangrijkste plek in de bus, velen eindelijk hun levensroeping vinden. Bewijs hiervan is oud-staatssecretaris Fred Teeven. Hij maakte enkele jaren geleden de markante overstap van politiek bestuur in Den Haag, naar een busstuur in Haarlem. Sindsdien is chauf Fred domweg gelukkig. Hij vatte de charme van het bussende vakmanschap laatst in een interview dan ook het best samen: “Gewoon lekker sturen, geen gezeik.” Lekker bezig Fred.