Bram Moszkowicz was gisteren in town. De flamboyante ex-strafpleiter vertelde over spraakmakende zaken, zijn moreel kompas en het moment waarop hij van zijn voetstuk viel. Gaandeweg de avond maakt Moszkowicz duidelijk dat gerechtigheid geen prioriteit is binnen de advocatuur. Dit terwijl sommige bezoekers juist kwamen om hun vertrouwen in het Nederlandse rechtssysteem terug te winnen.
Gerechtigheid moet er namelijk zijn volgens velen, getuige de schandpaalcultuur op sociale media. Zij die ’s morgens de tablet openvouwen voelen het kwik direct stijgen als blijkt dat Jos Brech kans heeft op vrijspraak of een politicus ten onrechte duizenden euro’s wachtgeld heeft vergaard. ‘Onvoorstelbaar’, fluisteren ze dan. De toren van gevoelsmatig onrecht wordt daarom dagelijks hoger en hoger. Ondertussen doet Moszkowicz geen enkele moeite om dat gevoel van stelselmatig tekortkomen te sussen. Integendeel: met droge ogen vertelt hij dat het hem niet interesseert of zijn cliënten daadwerkelijk hun overspelige partner met een roestig aardappelmesje hebben gekeeld. Het vertrouwen in het rechtssysteem dat al niet overhield, verdampt in rap tempo. Schuldig of onschuldig blijkt een bijzaak in de advocatuur.
Terwijl Bram ondertussen uitstekend gedijt in de schijnwerpers wordt het publiek voorzien van een hapje. Spiesjes en snacks passeren de tafels. Althans, bijna alle tafels. De voorste tafel wordt namelijk tot grote onvrede van één dame stelselmatig overgeslagen. Met priemende ogen ziet ze hoe de serveerster iedereen voorziet van een versnapering, behalve haar. Met Bram’s anekdotes over kromme rechtspraak nog vers in het geheugen groeit haar frustratie gestaag. Een leven lang lezen over anderen die er beter vanaf komen en nu ook nog overgeslagen worden door de catering. ‘Het moet toch godverdju niet veel gekker worden’, zal de dame hebben gedacht. Daarom, actie.
Na enkele vergeefse pogingen om de serveerster te laten weten dat haar tafel er bekaaid vanaf komt, gebeurt het. Terwijl er een schaal snacks passeert, veert de dame op als een jaguar in aanvalsmodus. Terwijl het juridische maatpak nog altijd vertelt over beroemde cliënten en hun zonden eigent de dame de schaal toe en brengt de buit naar haar tafel. Met een mini-frikandel in haar knuistje zakt ze triomfantelijk terug in haar stoel. Eindelijk, gerechtigheid.
2 Reacties
De schrijver / schrijfster van dit stukje heeft toch niet helemaal goed opgelet. Er werd weldegelijk een onderscheid gemaakt tussen het wel of niet willen weten of de verdachte de daad daadwerkelijk heeft begaan en dat heeft Moszkowicz aangegeven. Hij gaf aan dat hij bij een partnermoord dat juist wél wou weten. Verder gaf hij aan dat hij altijd met een juridische insteek keek of het bewijs wettig én overtuigend was, onafhankelijk van de verdachte, maar uitgaande van het dossier.
Maar mogelijk dat de schrijver / schrijfster toen meer geörienteerd was op het middels blazen afkoelen van de hete bitterbal die hem / haar het water in de mond liet lopen . 😉
De rel
om een frikadel