Er is nieuw beleid bij poppodium De Bosuil. Het publiek wordt opgeroepen de tanden op elkaar te houden tijdens concerten. Te veel muziekpuristen klaagden namelijk over gezanik tijdens optredens. De Bosuil zwichtte en zet daarom haar deuren wagenwijd open voor een aankomende bibliotheeksfeer. Nog even voor de taps worden gesloten.
Oké, dat zal meevallen. Maar De Bosuil besluit hiermee wel een fundamenteel feestrecht teniet te doen. Een ongedwongen avondje muziek dreigt slachtoffer te worden van de betutteling. Terwijl het publiek muisstil te krijgen, toch echt een taak van de artiest is. Als zij muziek maken die het publiek genageld aan de vloer laat staan, hangt iedereen geluidloos met z’n tong uit z’n bek. En juist dát, dat is voorbehouden aan de artiest.
Ooit maakte ik me ook schuldig aan dit ernstige delict. Tijdens een concert van artiest Matt Andersen, notoir om zijn indringende stem, was ons groepje net zo hard hoorbaar als de artiest. Terwijl een voltallige zaal stilzwijgend staat te genieten, werden er namelijk felle discussies gevoerd over zaken als tepelgrootte, biermerken en het schaamhaardilemma. Zelfs Andersen kneep zijn wenkbrauwen nog even wat verder dicht om zich van die hardnekkige bargeluiden te onderscheiden. Met wroeging kijk ik terug op deze anarchistische middag. Buurmannen die destijds naast ons stonden, hadden ons in gedachten waarschijnlijk op 54 verschillende manieren om het leven gebracht. Kromme tenen te over. Begrijpelijk. Guilty as charged.
Maar toch is een bordje bij binnenkomst naar mijn inzien niet de manier. Wanneer het geen Chopin, Bach of Debussy betreft, dient muziek namelijk in alle rust beluisterd te worden. Maar bij snerpend gitaargeluid en zwetende drummers niet. Het optreden is dan, samen met bier en flauwekulgesprekken, het broodnodige ingrediënt voor een middag vol vertier. Maar juist dat vertier is niet voor iedereen hetzelfde.
Waar de één namelijk tevreden is met geweldig gitaargeluid en een sporadisch gesprek tussendoor, kan de ander pas genieten bij een begraafplaatssfeer waar alleen de artiest het recht op decibellen heeft. De plek waar geluid hoog in het vaandel staat, promoveert stilte nu als prioriteit. Met tussen de nummers door alleen het gezoem van de sfeerverlichting. Want deze moet nu extra z’n best doen.
Er zijn nog geen reacties geplaatst