Hij was de afgevaardigde van Nederland op het WK Dammen in Ivoorkust. Samen met tientallen andere hoogbegaafden met verschillende nationaliteiten trachtte Jitse Slump uit Landgraaf de onderschatte titel van wereldkampioen dammen in de wacht te slepen. Het liep anders. De organisatie van zijn Ivoriaanse hotel gijzelde het Nederlandse damteam vanwege een hotelrekening.
Het verhaal van Jitse was daarom een bezoekje waard. En op visite bij één van ’s Nederlands damcoryfeeën, dient er natuurlijk ook gedamd te worden. Zodoende vond ik mezelf terug achter een dambord tegenover deze grootmeester, met als enige wapen een opnamerecorder. Jitse was zoals het een dammer betaamd: rustig, berekenend en beleefd, maar schroomde niet om mij in koelen bloede te vernederen op het bord. Niet dat ik anders had verwacht. Bij aanvang liet Jitse al doorschemeren dat hij constant acht zetten vooruit denkt. De partij tussen het mastermind en de leek verliep daarom zoals verwacht: alsof Max Verstappen racet tegen een twingo. Zijn damstenen waren net zo moeilijk weg te halen als een gemiddelde niersteen.
Interessanter was zijn WK-verhaal. Het Ivoriaanse Ministerie van Sport verzaakte om de hotelrekening van de denksporters te betalen, waarop het hotel besloot haar gasten vast te houden. Het werkt natuurlijk net wat anders in het Afrikaanse land. Hier geen bureaucratische aanmaningen of een boze e-mail, maar twee mannen met uzi’s bij de voordeur. De damspecialist die voorheen het rustieke Landgraafse leven gewend was, werd nu geconfronteerd met Afrikaanse spierballentaal.
Uiteindelijk wist de damdelegatie ’s morgens in alle vroegte ertussenuit te knijpen. Terwijl de bewakers besloten even hun eigen geweer vast te gaan houden tijdens een plaspauze, vertrokken de Nederlanders. Ongeschonden en ongedeerd. Jitse blikt er nuchter op terug terwijl hij gedecideerd mijn laatste damstenen uitroeit. “Ja was wel een beetje schrikken”, zegt hij lachend terwijl hij ondertussen al mijn damstenen in gijzeling heeft.
Er zijn nog geen reacties geplaatst