Gewichtig

Het was tijd voor een andere sportschool. Door abonnementskosten die de pan uit rijzen bij de vertrouwde sportschool begon de zoektocht naar een nieuw krachthonk. Eenmaal uitgekomen bij een fitnesszaal die een kwart van de prijs hanteert ten opzichte van de vorige fitnessfabriek, was de keus snel gemaakt. Enige drempel die dan nog restte: het territorium van onbekende spierbalbinkies betreden.

In een fitnesszaal hangt een apart sfeertje. Terwijl verschillende kleerkasten puffend aan gewichten hangen, is er sprake van een serene rust. Als een soort silent disco zit iedereen met koptelefoon in zijn eigen cocon. Een uitbundig kleedkamerscenario waar over auto’s, uitgaansverhalen en seksuele escapades wordt gesproken is er in geen velden of wegen te bekennen. Daarvoor in de plaats een stille competitie in omtrek van bovenarmen. Sommigen spannen overduidelijk de kroon; hun gespierde nek en schouders doen niet onder voor de gemiddelde fokstier en hun borstkas biedt genoeg plaats om een helikopter te laten landen, dat allemaal geaccentueerd door een shirt dat veertig graden te heet is gewassen.

Deze zilverrugfiguren hoeven overigens niet aan de lamp te gaan hangen of in ieder hoekje van de zaal te urineren om het territorium af te bakenen; bij een simpele blik op de gorilla’s concludeert iedereen namelijk metterdaad: ‘Nope, win ik ’t niet van.’ Ook het vers bloed wordt gejureerd bij de eerste binnenkomst in het nieuwe apenverblijf. Zo wandelde ondergetekende de zaal binnen met de bedoeling om eindelijk eens korte metten te maken met die chronische scooterhelm onder zijn shirt. Meteen bemerkten de atleten een nieuwe bezoeker en verzetten zich daarom tegen de behoefte om aan de nieuwe aspirant-Schwarzenegger te snuffelen. Kwam ik weer goed weg. In plaats daarvan werd de innige relatie met de spiegel hervat.

En dus waaide ik uiteindelijk als een grasspriet tussen boomstammen van apparaat naar apparaat. Tijdens het bankdrukken brandden ogen op m’n rug, je bestaansrecht wordt namelijk deels ontleend aan het aantal kilo’s dat er op de stang worden geschoven. Toch is er ook veel gelegen aan een passende mimiek tijdens het kiloduwen: gewichtig kijken.