Applaus

Mocht je nou al weken wakker liggen van een dame of heer, dan is binnenkort je kans. De veertiende februari plaveit namelijk al jaren de weg voor stille aanbidders en ondergewaardeerde minnaressen. Roze brieven van anonieme afzenders vallen daarom vrijdag misschien op de mat. Maar is al dat liefdespapier niet ontzettend achterhaald ondertussen?

Je kunt de postbodes komende week ruiken waarschijnlijk. Niet door gebrekkig zeepgebruik of kontzweet door buitenproportionele arbeidsdruk, maar door de geparfumeerde brieven in hun postzak. Tenminste, als die verstuurd worden. In de tijd van Tindr, Lexa en Secondlove geschieden liefdesbetuigingen voornamelijk digitaal. Handig, veilig en snel, absoluut. Maar niet zo authentiek en oprecht als een handgeschreven brief in een dure envelop met reliëf. Iedereen weet namelijk dat het bij zo’n envelop menens is. Daarbij vergroot het de kans op succes; zelfs een afzender met het uiterlijke vertoon van Karbonkel kan een brief fabriceren die ontvangen wordt als een waar afrodisiacum. Simpelweg de moeite die voor zo’n brief nodig is, doet het hart van de ontvanger sneller kloppen. Als je het braaksel even niet meetelt dat nu omhoog komt, is dat gewoon heel mooi. Applaus.

Maar de noodzaak voor een brief is er niet meer. Een simpel chatbericht of een charmante foto van je geslachtsdeel laten vaak metterdaad weten dat er interesse is. Aan de ontvanger dan de mogelijkheid hier op passende wijze op te reageren. Mocht die interesse niet wederzijds zijn, swipen we gewoon nog dertig keer naar links. Geen hand vol maar een heel internet vol.
Tijden veranderen en paringsrituelen dus ook. Helaas. De grijze zeehond houdt overigens stoïcijns vast aan zijn eeuwenoude flirtmethode: onder water klapt hij met zijn vinnen om de aandacht van de dames te trekken. Geen datingcoach, liefdesapp of dagenlange WhatsApp-conversatie hoeft eraan te pas te komen. Gewoon klappen. Applaus.