Het maakt niet uit of je jong of oud bent.
Het maakt niet uit waar je in je dagelijkse leven mee bezig bent.
Iedereen van ons heeft met de gevolgen van het virus te maken.
“Wij willen mensen uit Nederweert de mogelijkheid geven om hun verhaal te vertellen“. Vandaag de ‘eigenaresse van een kapsalon’;
Kristy (24 jaar)
Voor mij was het eigenlijk wel een opluchting toen het bericht kwam dat kapsalons moesten sluiten. In die week die daar aan vooraf ging, was het erg onduidelijk. We mochten open blijven maar konden ook kiezen om te sluiten. Dat vond ik heel lastig. We zijn in die week nog open gebleven waarbij we de richtlijnen zoals deze werden geadviseerd, hebben gehanteerd. Door klanten werd daar wisselend op gereageerd en soms was het heel moeilijk om het werkbaar te maken en te houden omdat er tegelijkertijd andere klanten in de salon zitten.
Ik ben altijd een persoon geweest die heel positief is en die ook positief blijft maar in de week voor dat we dicht moesten, vond ik het lastiger positief te blijven. We hadden in die week ook te maken met een sterfgeval binnen de familie en bij mijn zus werd een kindje geboren. Mijn emoties vlogen eigenlijk letterlijk alle kanten op. Ik vond het heel moeilijk om daar mee om te gaan. Toen het bericht kwam dat we moesten sluiten, was ik ergens ook heel bang voor wat er komen zou gaan omdat de hele omzet weg valt maar tegelijkertijd viel er een last van mijn schouders en lag ik niet meer te stoeien met mijn gevoel over wat in deze situatie wel of niet goed is.
Natuurlijk heeft het gevolgen. Maar gelukkig zijn er ook mensen om me heen zoals mijn ouders die heel positief zijn. Ik heb altijd erg op mijn ouders vertrouwd en dat doe ik nu ook en ik merk dat ik er deze week al weer meer nuchter in sta; wat de consequenties ook zijn, ik leer hier ook heel veel van. En ik geloof niet dat ik zonder werk kom te zitten waarbij ik nu niet weet hoe dat werk er precies uit komt te zien. Ik doe nu mijn best om alles te regelen wat ik kan regelen. Vandaag ben ik daar veel me bezig geweest en langzamerhand wordt het allemaal wat concreter. Ik maak me er wat betreft de klanten niet zo druk over. Zij zijn ook blij wanneer ze straks weer naar een kapper kunnen. Maar we hebben wel een tijd te overbruggen tot we weer open mogen en de vraag is vanaf welk moment de overheid daadwerkelijk gaat uitkeren. Dat is wel het stuk waar ik nu nog een beetje mee struggle.
Ik voel me verantwoordelijk voor mijn personeel. Dat merkte ik vooral in die week dat we nog open waren. We zijn echt een team en we communiceren op een duidelijke manier met elkaar. Ze konden achter de keuzes staan die door mij genomen werden. Maar toen er in die week dat we nog open waren andere salons gingen sluiten, vond ik het heel moeilijk. Ik voelde me verantwoordelijk voor hun. Ik wilde niet dat ze ziek zouden worden of dat er iets zou gebeuren. En nu voelt het alsof die verantwoordelijkheid een soort van overgenomen is door de overheid. Nu is er geen discussie meer over. Het is duidelijk. Normaal kan ik goed een keuze maken maar nu, omdat het zo onbekend is, was het wel zoeken.
Tuurlijk mis ik mijn werk. Ik vind het wel leuk om te praten en te kletsen. Het is nu een stuk rustiger maar daardoor heb ik ook tijd voor andere dingen. Ik vind koken en bakken heel leuk; kokkerellen en een wasje laten draaien. De invulling van de dag moet je zelf leuk maken. Er is niemand die mij komt vertellen wat ik de hele dag moet doen. En er is van alles leuks te doen.
Het liefste zou ik volgende week weer open gaan maar dat is niet zo. Ik weet niet hoe lang het gaat duren en ik wil daar ook niet zo mee bezig zijn. Ik kan daar steeds over nadenken en steeds over beginnen maar daarmee zal de tijd niet korter worden. Het heeft geen zin om daar steeds bij stil te staan. Ik wil vertrouwen op de boodschap van de overheid. Als het financieel geregeld wordt, maak ik mij niet meer druk. Dat financiële, dat is het enigste waar ik soms mee zit. Ik heb personeel en moet drie meiden en de vaste lasten maandelijks betalen. Wanneer ik daar te veel aan denk, dan krijg ik buikpijn.
Maar verder neem ik het zoals het is. We hebben een soort van werkrooster gemaakt. Iedere ochtend werken we met tweeën en zijn we open zodat klanten producten kunnen komen halen die ze nodig hebben. Deze ochtenden worden niet druk bezocht maar op die manier kunnen klanten ons bereiken als het nodig is. We geven aan klanten de tip om al een volgende afspraak in te plannen en wanneer het nodig is, bellen wij die wel weer af. Maar de verwachting is dat er een bom ontploft wanneer we weer open mogen gaan. Dan zal er een enorme behoefte zijn aan knipbeurten en kleuren. Mensen zijn dan hard toe aan opfrissen en bijwerken. Misschien dat er klanten zijn die al twijfelden om hun haren niet meer te kleuren en grijs te laten worden en die nu overwegen om dit door te zetten. Of klanten die hun haren willen laten groeien. Maar ik denk ook dat we nu veel denken en wanneer straks weer alles kan en mag, het uiteindelijk heel erg mee valt. Mensen zijn nu heel lief en aardig tegen elkaar en dat is heel fantastisch om te zien. Maar wanneer straks alles normaal is, weet ik zeker dat het weer gewoon is zoals het was.
Maar nu is het anders. Wanneer ik thuis ben, ben ik niet zo met het corona-virus bezig. Ik hou me erg goed aan de richtlijnen ook wanneer ik onze hond uit laat. Ik ken persoonlijk niemand goed die besmet is en dan lijkt het wat verder weg. Maar wanneer ik met iemand heb gesproken die bijvoorbeeld in het ziekenhuis medicatie moest ophalen en daar geconfronteerd werd met allerlei maatregelen dan droom ik er wel over. Dan merk ik dat ik echt hoop dat niemand in mijn omgeving ziek gaat worden. Ik ben niet zozeer bang maar wat me het allerergste lijkt is zodra een van mijn naasten corona zou krijgen. En wat ik heel erg vind, is dat mijn zusje een baby’tje heeft gekregen en dat ik daar, uit voorzorg, niet naar toe kan. Ik vind het vooral heel erg als ik zie wat het met haar doet. Ze vindt het vreselijk dat ze haar eerste baby’tje met niemand kan delen zoals ze dat wilde doen. En de crematie van een familielid waar maar 30 personen mochten komen. Ik ben er niet zo mee bezig maar wordt wel geconfronteerd met de gevolgen.Dan zijn het bizarre weken en lopen veel emoties door elkaar. Maar zoals ze altijd zeggen, alles komt goed.
Positief zijn en positief blijven is een soort van motto van mij. Je hebt het zelf in de hand hoe je je er bij voelt en hoe je ermee omgaat. Trek positiviteit aan en personen die je liefhebt en trek je niets aan van al het gezucht om je heen. We staan er immers niet alleen voor. Ik kijk vooral graag naar al het moois deze periode.
Ria
‘Het corona-virus raakt ons allemaal’ is een serie van Ria voor Nederweert24. Persoonlijke verhalen over de onwerkelijke situatie waar we met z’n allen zitten. Verhalen van en door mensen uit Nederweert. Van jong tot oud en uit alle beroepsgroepen.
Er zijn nog geen reacties geplaatst