Het wonder der eenzaamheid | Werner Bloemers

Door Werner Bloemers

Nu deze mooie en zonnige K(w)oningsdag ten einde loopt, wil ik toch graag mijn licht doen schijnen op het leven van nu in het algemeen en de corona-crisis in het bijzonder. Het is werkelijk zeer verdrietig, al die mensen die door het corona-virus komen te overlijden, zeker als er mensen tussen zitten die je op persoonlijke wijze goed hebt gekend en waarmee je nog de grootste lol hebt gehad. Het doet je ook veel verdriet als je afscheid van een geliefd persoon moet nemen die op een andere wijze dan corona is komen te overlijden, juist in deze vreemde en onzekere tijden. Het is in elk geval verschrikkelijk, dat hoef ik U niet uit te leggen.

En juist dat virus zorgt ervoor dat wij meer bewust met de aarde moeten omgaan, want voor hetzelfde geld komt er een nieuwe piek aan of staat er over een aantal jaren een nieuwe pandemie voor de deur. En weer wordt dat veroorzaakt door de mensheid, met zijn globaliserende activiteiten en zijn buitensporig festival-gedrag. Want laten we nou eerlijk zijn: meer dan honderd jaar geleden, ten tijde van de Spaanse griep had je geen reisbureau’s met die gave en sjieke vakanties en geen festivals waar honderdduizenden mensen naar toe gingen. Je had toen zelfs geen wc-papier! En dat, terwijl er toen tussen de twintig en honderd miljoen mensen stierven, moet men nu weer als de sodemieter aan het zwembad bij de costa brava liggen of een roze pinkpophoedje halen in Landgraaf.

Bedenk lieve mensen, de natuur slaat na een tijdje keihard terug. De mensheid is immers niet de baas over de aarde, het maakt er alleen maar onderdeel van uit, en dat moet die mafketel van een Donald J. Trump ook onderhand wel beseffen.

Wat is er in hemelsnaam mis met een paar dagen naar België of Duitsland gaan, zoals mijn ouders dat vroeger en nu nog altijd deden?

Maar ja, het avontuur roept en de muziek is verslavend. Wat zou het echter mooi zijn als er meer mensen het vliegtuig lieten voor wat het is en zich per trein naar het buitenland waagden? Gewoon, omdat het kan. En wat zou het mooi zijn als al die festivals weer heel klein konden beginnen, zonder al die opdringerige eisen van artiesten die zonodig een jacuzzi behoeven om hun edele reet maar te laten vertroetelen? Gewoon back to basic en er ondertussen maar voor zorgen dat je niet ziek wordt, want dat is de kern van het verhaal.

Maar ja, het gaat om de economie en duizenden arbeidsplaatsen, dat snap ik ook wel. Maar als je er een enorme creatieve draai aan kunt geven – zoals het nu reeds gebeurt – hoe staan we daarin volgend jaar? Het zal gewoon een mondkapjescultuur worden, al lijkt het me lastig om dan een biertje te gaan drinken op Moulin Blues.

Maar zover is het nog lang niet. Besef in elk geval dat je in deze tijd, waarin alles té is, toch dichtbij je dierbaren moet zien te blijven en dat je voor mekaar moet zijn, daar waar nodig is. Want dat is de moraal van het verhaal: zonder liefde of vriendschap is er ook geen leven. Dan rest alleen de eenzaamheid, maar dat is dan wel je grootste vriend.

Probeer daarom elke dag iets te beleven, want elke dag in dit leven, is een wonder.

Werner Bloemers