Na een tien jaar durende restauratie is het vernieuwde Rijksmuseum in Amsterdam in april 2013 geopend door koningin Beatrix. Grote publiekstrekker is en blijft de imposante “Nachtwacht” van Rembrandt van Rijn. In tegenstelling tot wat velen denken is dat echter niet het grootste schilderij in het Rijksmuseum. Die eer komt toe aan “De slag bij Waterloo in 1815” van Jan Willem Pieneman, geschilderd in 1825.
Met afmetingen van ongeveer 6 bij 8 meter is dat werk het grootste schilderstuk in het hoofdstedelijk museum. Het schilderij van Pieneman toont het slagveld van Waterloo met Lord Wellington als bevelhebber van de geallieerde legers, zegevierend over Napoleon Bonaparte. Een scène in de linkeronderhoek van het schilderij trekt de aandacht. Daar wordt afgebeeld hoe onder de goedkeurende ogen van Wellington een viertal geallieerde militairen de gewonde kroonprins Willem van Holland buiten de gevechtszone brengt. De prins wordt gedragen op de deur van een boerenwoning. Volgens een Nederweerter overlevering, die op historische feiten berust, is één van de vier militairen de Nederweertenaar Hendrik Raemaekers, alias ‘Houts Hendrik’.
Boerenzoon Hendrik was geboren in 1787 in het gehucht Hulsen. In 1807 moest hij dienst nemen bij de cavalerie van het Napoleontische leger. Hij nam deel aan bijna alle beroemde veldtochten. In 1809 vocht hij in Oostenrijk, in 1810 tegen Holland en hij overleefde de vernietigende nederlaag van Napoleon bij de Berezina-rivier in Rusland. Raemaekers was in 1813 betrokken bij de Volkerenslag bij Leipzig en raakte daar gewond aan zijn been. Vanwege zijn heldendaden werd hij door Napoleon benoemd tot ridder van het Légion d’Honneur, een van de hoogste Franse militaire onderscheidingen.
Na de verbanning van Napoleon naar Elba werd Hendrik ontslagen uit het leger. Hij keerde te voet terug, vanuit Verdun via Namen en Maastricht naar Nederweert. Daar hoorde hij dat zijn ouders vlak voor zijn thuiskomst waren overleden. Kort tijd later, in maart 1815, werd Nederweert ingelijfd bij het Koninkrijk Holland. De oorlog met Frankrijk was nog niet ten einde. Ook al was Raemaekers ridder en had hij er al zeven jaren dienstplicht op zitten, hij moest net als veel dorpsgenoten opnieuw in militaire dienst, ditmaal in het Hollandse leger. Zo keerde hij terug naar het strijdtoneel. Hij nam in juni 1815 deel aan de beslissende Slag bij Waterloo. Daar moest hij vechten tegen zijn voormalige Franse strijdmakkers. Terwijl de strijd nog in volle gang was raakte hij betrokken bij de redding van de gewonde prins Willem.
Hendrik Raemaekers overleefde de bloederige veldslag, verhuurde zich na zijn terugkeer als boerenknecht op de Bosserstraat en trouwde met Anna Helena Jacobs uit Eind (van de boerderij ‘Houts’). Prins Willem werd beëdigd tot Koning Willem II, de rechtstreekse voorouder van onze koning Willem-Alexander. Met enige overdrijving kan men dus stellen dat het voortbestaan van het Nederlandse koningshuis mede de verdienste is van de Nederweertenaar Hendrik Raemaekers, redder en ridder.
Website: Nederweerts Verleden | Twitter @SGNederweert | © Nederweerts Verleden
3 Reacties
Leuk als je zulke dingen af en toe kunt lezen .Hoop nog vaak zulke stukjes te zien.Best interessant .
Ik was ook zeer geïnteresseerd in dit verhaal.
Na wat verder onderzoek over de precieze omstandigheden over het tijdstip van de verwonding van de Prins van Oranje, moet ik helaas vaststellen dat deze veteraan van Waterloo, Hendrik Rademaker (zoals vermeld in de gratificatielijsten van het Fonds 1815), NIET aanwezig kan zijn geweest bij dit incident.
Rademaker diende namelijk in het 13e Bataljon van Linie, welke deel uitmaakte van de 2e Brigade van generaal Chassé’s divisie. Deze 2e Brigade stond op dat moment enkele honderden meters verwijderd van de plaats waar de prins werd verwond. Waarschijnlijk heeft Rademakers zijn deelname aan de veldslag wat ‘aangedikt’ toen hij terugkwam. En hoe beter dat te doen dan mede-redder te zijn van de prins! 😉
Bedankt voor je reactie, Erwin. Ongetwijfeld zal de Nederweerter veteraan zijn oorlogservaringen wat hebben aangedikt na zijn terugkomst in zijn geboorteplaats. Wat niet onverlet laat dat hij terugkeerde van Waterloo (en van eerdere veldslagen) met getuigschriften van zijn dapperheid en een van de hoogste militaire onderscheidingen.
In welke mate het door jou genoemde feit dat twee legeronderdelen op papier een paar honderd meter van elkaar verwijderd waren (tijdens een verder enorm bloederig en wanordelijk verlopende veldslag waarin men op elkaar schietend, stekend, hakkend en vertrappelend inbeukte), van invloed was op de vraag of Raemaekers wel of niet dicht bij de Prins stond, zal altijd wel onbeantwoord blijven. Maar een mooi verhaal blijft het zeker.
Hartelijke groeten; Alfons Bruekers; Stichting Geschiedschrijving Nederweert