Het achtste wereldwonder | Werner Bloemers

Door Werner Bloemers

Tot voor anderhalf jaar geleden wist je niet anders dan dat je gewoon naar je werkplek ging en dat je s’morgens bij het tandenpoetsen altijd per ongeluk de tandenborstel van je partner, je kind of je hond pakte. En dat je daarna toch weer die vieze onderbroek van gisteren of eergisteren aan trok, om maar met één doel bezig te zijn: op naar het werk!

Gelukkig gebeurt dat nu toch weer regelmatig … naar het werk gaan, maar om even terug te gaan in de tijd … op een gegeven moment hoefde je niet meer naar het werk te komen en maakte het ook geen reet uit of je je tanden met je eigen tandenborstel poetste, of die van de kinderen of de hond … en je kon je vuile onderbroeken dagenlang niet missen … ja, zo gaat dat als je tot het kantoorvolk behoort.

Ikzelf ging tot voor anderhalf jaar geleden gewoon elke dag naar mijn werkplek, voelde me dan blij omringd door collegae van andere afdelingen die het naast mijn eigen collegae ook uitmuntend goed deden als het ging om het aantal tomaatjes opeten of elkaar op stang te jagen. Het was nog een tijd waarin de emotie nog elke dag nagalmde als ik mijn werkplek verliet. Er werd volop gelachen, gemopperd, geschreeuwd .. alles kon, zelfs koooomt dat schot! naroepen van Hugo Walker.

Totdat corona kwam.
Op een dag kwam een collega mij uitleggen hoe je moest inloggen via het netwerk, om thuis te kunnen werken. Met thuiswerken had ik al de nodige ervaring, dus dat was geen probleem. Maar de manier waarop dit moest gebeuren, was toch vrij nieuw. Ik heb nog altijd maar één scherm, dus snel werken gaat er tot nu toe thuis nog altijd niet echt in. Maar dat maakt niet uit. Ik leerde in dat jaar hoe je via ms-teams kon vergaderen, hoe je leuke quizzen mee kon doen, hoe je samen tot oplossingen komt waarvan je het bestaan twee jaar van tevoren nog niet eens had durven dromen.

Maar je moest wel onderduiken, om er toch maar voor te kunnen zorgen dat je niets overkwam. Het was in het begin net zo eng alsof je voortdurend een vijand achter je aan had lopen. Een ontzichtbare vijand, dat weer wel. Toen ik na drie maanden weer op mijn werk verscheen, deed het me sterk denken aan de Hangende Tuinen van Babylon, een van de zeven wereldwonderen van de Oudheid. Zoveel rust en stilte, samen met een lach en een schreeuw die je af en toe hoorde … het maakte en maakt nog steeds een bijna mystieke indruk, waarbij de herinneringen van vroeger weer omhoog kunnen komen. Zeker als we aan een pas geleden overleden en zeer gewaardeerde collega denken, dan wordt dat gevoeld.

Maar het heeft toch een grappige vergelijking met het nu. Als je vroeger over de daken van de Hangende Tuinen liep en een tijger of okapi tegenkwam (kon ook een mooie vrouw of man zijn), dan moest je donders goed uitkijken dat je niet met je snufferd van zo’n hoog gebouw afviel. Tegenwoordig moeten wij gewoon opletten dat we niet met onze snufferd tegen het plexiglas aan knallen, al zijn er dan geen tijgers of okapi’s in de buurt. 

Hoe zou het toch zijn om in deze tijd nog een wereldwonder te mogen ervaren? Voor dat vraagstuk moet men zich richten naar De Nacht van Mark Rutte (1 april-2 april 2021), of moeten we toch maar zeggen Mark de Machtswellusteling, Mark de Mastodont of toch maar bitterzoet Mark de Magiër? Een ding is wel duidelijk: door dit schijnbaar Achtste Wereldwonder zijn we toch echt wel aan vernieuwing toe in deze rumoerige en drukke maatschappij, die eigenlijk meer en meer tot rust moet worden gebracht. Net als in de Hangende Tuinen van Babylon.

Werner Bloemers,
April 2021