Werner Bloemers: Het barokke besef

Werner Bloemers

Vanmorgen reed ik er voorbij … langs de groene weide met het molen-symbool aan de linkerkant van het perceel. Die prachtige groene weide, die voor een deel was omgeploegd. Hier had Moulin Blues 2021 plaats hebben kunnen vinden. Het festival met zijn tenten, podia, musici, campers … en vooral het publiek … het is iets wat we voorlopig nog steeds moeten missen. Het zal de natuur immers een zorg zijn of al die mooie evenementen, waaronder de blues, plaats kunnen vinden. We zijn nog steeds in de ban van een virus, wat gewoon een straf van de natuur lijkt te zijn. De natuur is immers zo ontzettend mooi, maar hij kan ook zo vreselijk meedogenloos zijn, dat weet iedereen wel uit zijn of haar ervaringen. De rust die nu op die mooie groene festivalweide aan de Meijelsedijk heerst, is er eentje om in te lijsten. 

Maar gelukkig … godbetert … gingen de terrassen afgelopen woensdag weer open. Na ruim een half jaar konden we weer onze dagprogramma’s aanpassen. Alleen bij slecht en koud weer blijf je thuis, of je gaat in je warme anorak zitten genieten met warme chocomel bij de hand. De afgelopen maanden ging ik bij tijd en wijle een bakkie troost halen bij  coffee-to-go –zaken in de gemeente Nederweert en Weert. En aangezien ik niet al teveel reclame wil maken, neem ik aan dat de lezer zich hier wel in zal herkennen. En de dappere etablissementen in gedachten of gevoelens tot een vijf-sterren-zaak bombardeerde.

Maar nu de terrassen weer open zijn, moeten we er weer even aan wennen om ons weer onder de mensen te begeven en vooral moeite doen om die en die bekende weer aan te spreken. Het voelt zo broos, als je je zolang verborgen hebt moeten houden. Tenminste, ik bekijk de zaak vanuit het landerige en rustige Ospel … je zult mij niet snel in een drukke stad aantreffen. En als ik heel eerlijk ben: mensen uit de gemeente Nederweert, Weert en al die andere ‘rustige’ plaatsen hebben geen idee hoeveel geluk ze hebben. Er is plaats genoeg om je te vermaken, dit in tegenstelling tot de grote steden boven de rivieren.

Het gegeven dat we van twaalf tot zes kunnen genieten, doet mij trouwens denken aan het boek  ‘The sun also rises’ van Ernest Hemingway. Hij vertelt hierin over de tijd na de Eerste Wereldoorlog en na de Spaanse griep, die wereldwijd tussen de 20 en 50 miljoen slachtoffers eiste. Hij was lid van het schrijversgezelschap The Lost Generation, een groepje Amerikaanse schrijvers die in Parijs en later in Pamplona het leven leefden, zoals zij het toen zagen. Men zoop, snoof en bedreef de liefde. Ik heb geen idee of dit van dezelfde proporties was waarmee men zich tijdens de latere sixties van het nodige genot bediende. Maar alles werd in een zulk sobere stijl  opgetekend dat ik toch vind dat dit ergens in deze tijd zou passen.

Wij moeten vooral genieten … maar ook gelet op de mensen die nog in de ziekenhuizen liggen en de zorg hard nodig hebben, op een sobere, een barokke manier. Dus met heel veel schoonheid met rare prikkeltjes. Het uitbundige kan altijd later nog terugkomen. Ik heb de Rolling Stones gezien, U2, Pearl Jam, Metallica … dit waren voor mij hoe dan ook de uitbundige attracties die steeds minder snel, solide en soepel terug zullen komen.

Dit verhaal krijgt dan ook een lichtgroen kleurtje. Groen is de kleur van de natuur, en lichtgroen is net ietsje soberder. Het barokke besef dringt misschien beter door, en laat je des te meer genieten van de wonderen van het leven. 

Het hiervoor opgetekende verhaal draag ik op aan een veel te jong overleden collega, die mijn vertelsels altijd wist te waarderen.

Werner Bloemers, mei 2021.