Werner Bloemers: De tranen van de kleine generaal

Werner Bloemers

Vorige week zondag zag je ’t gebeuren, een klein en mollig mannetje, om over zijn leeftijd nog maar te zwijgen, rende de volle breedte van het groene veld in De Kuip, het stadion van Feyenoord over. Hij was geheel geëmotioneerd, alsof het een hinde was die haar jong had verloren. Het was de laatste wedstrijd van Dick Advocaat als trainer-coach … Wat gaat er dan door hem heen? Natuurlijk de nodige emoties, want je neemt afscheid van iets wat je diep aan het hart ligt. Waarschijnlijk dan, hé. Je weet het bij die man immers maar nooit.

Dick Advocaat en Feyenoord … met de eerste heb ik als mens niets, maar toch overheerste bij mij ook een bepaalde mate van emotie en liet ik toch een stilletjes een traan gaan. Het drukke baasje met al zijn gedoe, bijgenaamd De Kleine Generaal, had toch een prachtige prestatie geleverd door met zo’n krakkemikkig elftal toch mooi de vijfde plaats en dus de tweede voorronde van de Conference League te halen, Europees voetbal dus.

Wat is dat toch met Feyenoord en mij? En vooral: waarom wordt een normaal mens Feyenoord-fan? Daar zijn een aantal redenen voor: je woont in de buurt van Rotterdam, het wordt je met de paplepel ingegeven, je moet wat of je krijgt een sein van De Verlosser dat je mee moet gaan. Als kleine jongen wilde ik ook ergens fan van worden. Ik las elke dag de krant, maar had geen idee wat Feyenoord was. Dat kwam ook door het slechte zien en horen. Ik kreeg niets mee van de radio en ik was nog te druk bezig met boeken lezen over dieren, waarvan ik de latijnse namen toen uit mijn hoofd kon vissen.

Maar het kwartje ging op een gegeven moment toch rollen. Johan Cruijff stapte in 1983 over van de Amsterdamse vakbroeders en maakte Feyenoord in 1984 landskampioen en bekerwinnaar. En ik bleef bij die club, iets waar ik mezelf toch vaak over heb zitten verwonderen. Je had immers toch wel een ploeg kunnen uitzoeken die wat vaker prijzen kon winnen en die je ook minder vaak voor ‘sukkels’ had hoeven uit te schelden? Maar zo vreemd was het niet. Mijn opa was sinds het winnen van de Europacup I in 1970 ook voor Feyenoord.

En opa was geen flauwe … als hij vroeger naar Merefeldia ging kijken, moest je goed uitkijken dat-ie je niet tegen de schenen trapte, want hij voetbalde mee. Kwam hij thuis na een nederlaag, was ’t vaak ‘nondedju, wat een kluppels’, wat ik dus weer heb verbasterd heb tot ‘sukkels’ als de boel reddeloos verloren is. En werd het thuis te spannend bij een voetbalwedstrijd op t.v., dan trok hij zich terug in de slaapkamer en moest mijn oma de tussenstand komen vertellen. Dat is iets wat ik ook heb meegekregen. Ik durf niet naar wedstrijden van Feyenoord te kijken. Doe ik het toch, zit er een dikke kans in dat ze verliezen. Tenminste, dat maak ik mezelf wijs. Gelukkig ben ik ook trots op hetgeen zij toch bereikt hebben in die 38 jaar!

Het is immers net zo’n gevoel als een Lewis Hamilton die een Max Verstappen weer weet in te halen. En dan ben je, met alle respect voor Lewis, weer witheet en wil je de t.v. het raam uitflikkeren. Maar waar haal je op een rustige zondagmiddag nog een nieuwe t.v.? Dan maar een stukje fietsen om de frustratie kwijt te raken … en dan komt die kant, die ik van mijn grootvader heb, ook meer tot rust.

Want dat hele gedoe, de liefde voor voetbal en al die andere sporten … het komt allemaal terug in het nummer ‘How can I stop?’van de Rolling Stones. Hoe kun je in jezusnaam stoppen met van iets te houden wat je zo graag doet?
De tranen van die oude Dick zijn dan alleen maar begrijpelijk.

Werner Bloemers, juni 2021

Lees hier alle verhalen van Werner Bloemers