Werner Bloemers | Het nooit eindigende kabouterverhaal

Door Werner Bloemers

En zoals de ware verhalenverteller ambieert, probeer ik in deze woelige tijden iets klaar te krijgen wat dus niet teveel aan de ellende in de wereld doet denken, maar dat altijd iets is om over na te denken, al is het maar een halve seconde. Dat maakt mij niets uit. Of moet ik dan zeggen: ‘het interesseert mij geen bal’, maar dat klinkt zo banaal. En banaliteiten zijn er al genoeg in de wereld.

Na een geweldige carnaval, waarin ik met de duivel danste, Cleopatra zoende en samen met Eva de verboden appel in het paradijs opat, begaf ik mij weer in het aardse rijk. Om er een paar dagen later achter de komen dat het meisje met de mooie, maar dodelijke naam ook mij niet had overgeslagen. Ja, ik en zovele anderen liepen risico door de carnaval. Maar hoe kon je?

Ik rook mijn eigen ongerief niet en wilde een boterham smeren, zag dat er vier groene vlekjes opzaten. Ik rook die verdomde schimmel niet en bijna had ik het opgegeten. Hoe kon je?
Ik hoestte als een schoorsteenveger en ik viel af door al het gedoe, voelde me net een wattenstaafje dat meegeblazen wordt door de koude wind. En dat terwijl ik me nog zo goed had beschermd door geen corona te willen krijgen. Hoe kon je?

Maar stralend in de morgen, begaf ik mij op het schrijverspad en schreef mijn eerste kinderverhaal. Over een slechtziend meisje dat in aanraking komt met een kabouter. Hoe kon je??
Of dit verhaal ooit zal verschijnen, is nog een geheim. Maar het is wel de bedoeling om meer van dit soort verhalen over kinderen met een beperking te schrijven. Zodat men op scholen ook weet hoe die kinderen met een beperking zijn. het is immers wel zo dat de meeste kinderverhalen over kinderen zonder beperking gaan. Voorlopig kunnen alleen nog de beperkingen in horen en zien door mijn compaan en mij worden belicht.

Maar dan kabouters, hoe kom je erbij? Diep in de Heldense Bossen en de Groote Peel leefden eeuwenlang kleine mensen. Dit waren lilliputters en mensen met het syndroom van Down, waar de grote mensen schrik voor hadden en ze niet wilden zien. Men dacht immers dat het kinderen van de duivel waren. Soms gebeurde het wel, als ze om een boterham kwamen vragen. Om dan het land te gaan doen. Hier komt het gezegde ‘dat hebben de kabouters wel gedaan’ vandaan. In het boekje ‘Klein Volk’ van Ton van Reen wordt de wondere wereld van deze mensen en hun omgeving nader belicht. Het is dan ook een aanrader voor alle sceptici.

En die kleine mensen … ze werden vroeger weggedreven door de machtige bovenwereld. Alles wat vreemd was, werd weggestopt. Dat is heden den dagen niet vreemd. Als u kijkt naar Moskou, Washington, Den Haag … ja zelfs Weert en het mooie Nederweert … er gebeuren dingen die het daglicht niet verdragen, die men zelf kan invullen. Die er eigenlijk voor zorgen dat we in een nooit eindigend kabouterverhaal leven.

Ja, en wat moet je daarmee doen? Niets, het is gewoon het leven zoals we dat hebben. En uitkijken naar de leuke dingen die eraan komen. Over een maand is het eindelijk weer Moulin Blues Ospel. Wat zullen we ervan gaan genieten. De blues is nu eenmaal altijd een opkikkertje in deze roerige tijden.

Werner Bloemers,
April 2022