Werner Bloemers | Meneer de voorzitter, welterusten

Door Werner Bloemers

Soms is het heel goed om even een gebeurtenis voorbij te laten gaan, om er dan later even op terug te komen. Je kunt ’t vergelijken met de eerste mens die voet zette op de Zuidpool en waarvan dan vele decennia later pas het waargebeurde verhaal op papier werd gezet, of je wacht een paar weken en vertelt het dan via dit medium, gewoon omdat het kan.

Vorige week bezocht ik nog met twee vrienden een concert in de Bosuil te Weert. De band die daar speelde, gaf een blitse show van het Bruce Springsteen-gehalte weer waar je gerust U tegen mag zeggen. Drie en een half uur lang duurde de show, en wat was de muziek toch hard! Men had er moeite mee om elkaar te kunnen verstaan. Dit gold met name voor de horende concertbezoekers, want zij zijn niet opgeleid met spraakafzien, gebarentaal en haptic communication. Tenminste, als ik het zo mag zeggen … en zeker niet als er oordopjes in het spel komen. Dan verstaat men elkaar minder goed, maar zijn je oren natuurlijk wel beter beschermd. Had men dan een zonnebril opgezet, dan was de chaos in de donkere zaal steeds merkbaarder aan het worden. Dan kom je echt in een wereld waarin je niet wil zijn.

Want dan kan men zich meer een persoon met doofblindheid voelen. En dat is dus iets wat er voor kan zorgen dat je dichter bij jezelf kunt komen. Het minder goed of juist niet kunnen volgen van gesprekken en het daarmee verminderd binnenkrijgen van informatie, is al heel vermoeiend. Maar als je dan ook nog slecht ziet of blind bent, dan vormt dat een extra belasting. En kost het alleen maar meer energie. Daarom is 1+1 in dit geval niet 2, maar juist 3.

Ik ging me in 2009 interesseren voor een groepje, genaamd Doof Blinden Netwerk en werd daarvan in 2012 penningmeester, nadat ik me in 2011 had aangemeld voor het prachtige vrijwilligerswerk om deelgenotendagen te organiseren. En wat waren het voor jaren die zouden volgen! Soms hele dagen achter de pc om dit en dat geregeld te krijgen, net alsof je op kantoor zat. Ja, zelfs met de humor van enkele bestuursleden erbij. Het bestuur van de participatiegroep DoofBlinden (pgDB) uit de periode 2013-2016 was, met alle respect voor degene die er later bijkwam, het allerbeste bestuur waarin ik ooit had gezeten. Zoveel moeilijke onderwerpen werden efficiënt afgehandeld, zoveel plezier en gedoe hadden we met elkaar. Tjonge jonge jonge … het waren gouden jaren.

Per 1 april 2022 ben ik voorzitter geworden van deze bijzondere ledengroep van de Oogvereniging, OOR&OOG, als opvolger van een aantal geweldige voorzitters. Met een kernteam van drie wijze dames en een kleine schare vrijwilligers gaan wij proberen om het zo goed mogelijk te doen voor de circa 270 leden uit onze ledengroep. En natuurlijk om mensen met alle soorten doofblindheid te helpen. wat overigens ook geldt voor de horende en ziende maatschappij die ons gewoon moet blijven zien te begrijpen. Of dat lukt, dat blijft natuurlijk een vraag die onderdeel is van het accepteren van mensen met een beperking in de maatschappij.

Er zijn zoveel verschillende soorten mensen en daarmee ook vormen van doofblindheid. Je hebt mensen met Usher, je hebt mensen die op jonge of oudere leeftijd slechter zijn gaan zien en horen. De ene ziet wat beter dan de ander, die dan weer wat beter hoort. Werkelijk ontelbaar. Het is dan ook gewoon zo dat tolken en begeleiders onmisbaar voor ons zijn.

Ik heb er in elk geval heel veel zin om de komende jaren voorzitter te mogen zijn. Ook al belemmert het mijn mogelijkheden om een boek te schrijven qua tijd: het boek komt er ooit. Wellicht dat ik dan volprop met al die verhalen over mensen met beperkingen in horen en zien. Welterusten, meneer de voorzitter, slaap zacht.

Werner Bloemers, mei 2022

Lees hier alle verhalen van Werner Bloemers.