Werner Bloemers | Scherven brengen geluk

Werner Bloemers

Op de eerste plaats wil ik iedereen weer de allerbeste wensen doen toekomen. Dat het nieuwe jaar weer meer aan alle wensen kan voldoen. En dat we van alles genieten, zeker van de kleine dingen in het leven!

In 2022 gebeurden veel dingen. Leuke en minder leuke. Een van die leukere dingen was toch het feit dat ik 50 jaar mocht worden. Ik beleefde de laatste dagen als veertiger wat intenser, zodat anderen er later ook wat aan hebben. Hieronder volgt mijn relaas:

Zaterdag 17 december: Ik doe de koelkast open en wil een pak drinkyoghurt pakken. Het zit vast te wrikken. Ik krijg het toch los, maar dan belanden er ook een aantal eieren op de grond. ‘Ach’, denk ik zo. ‘Scherven brengen geluk’. Maar als ik even later een tegel aan de muur ook in de vernieling help, vraag ik me af: ‘Wat ben je aan het doen?’. Later in de middag heb ik een handboogwedstrijd en van geluk was niet veel sprake. Ik wiebel veel en na drie missers op rij, besluit ik ermee te stoppen. Ook al wil een medeschutter mij nog vasthouden.

Zondag 18 december: In de ochtend even met de auto naar Helden om daar zo’n dertig kilo flessendoppen weg te brengen. Speciaal voor het Limburgs Oog, zodat zij hun activiteiten kunnen bekostigen. Dus als iemand nog wat over heeft? Laat het maar weten. In de middag naar de wk-finale gekeken. Die dankzij drie clowns (Messi, Martinez en Lahoz) weer niet door Nederland wordt gewonnen. Ik erger me dood aan het feit dat Argentinië wereldkampioen moest worden. Dat lukt ze zeker niet bij fierljeppen, dat is alvast een geruststelling!

Maandag 19 december: Nog vijf dagen te gaan, brrr… ik ga wat eerder naar het werk, aangezien ik in de middag een digitaal overleg heb over het organiseren van een seminar vanuit Oor en oog (waarvan ik voorzitter ben) en DBCX. Ik word door een lieve en allerhartelijke collega uit de vergaderruimte verjaagd, want zij is aan de beurt. Tja, dat hoort er ook bij …

Dinsdag 20 december: In de ochtend eerst nog maar even hard werken, alvorens later in de middag terug te keren voor de gezellige kerstmarkt op het werk. Wat een luxe! En wat een kansen voor corona… maar men genoot toch en wist het lekkere eten en drinken zeer te waarderen. Ik gunde mijn lieve tolk ook maar een paar kadootjes, heeft zij er tenminste ook wat aan.

Woensdag 21 december: In de ochtend eerst even naar de fysiotherapie, aangezien ik knieklachten heb door teveel rennen. Met de sympathieke fysiotherapeute oreer ik over Latijn en het leven. Bij thuiskomst doe ik de knieband over mijn knie en ga voor het eerst in vier maanden weer voorzichtig rennen en wandelen. Wat een bevrijding! Ik voelde mij ineens weer een twintiger.

Donderdag 22 december: Verrek, nog maar twee dagen als veertiger! Ik ga vandaag naar kantoor, aangezien ze me daar gaan verrassen. Als het maar geen pop wordt, want ik heb een gruwelijke afkeer van poppen (pedofobie). Bij aankomst op kantoor haal ik diep adem: geen pop. Wel een mooie mand vol lekkernijen en andere leuke dingetjes. Dank voor de collegae!
s’ Avonds krijg ik gitaarles. Of ik even ‘Still got the blues’ van Gary Moore wil doen? Mijn god, het pieptj e nut kraaktj, maar het lukt toch … Ik mag blijven dromen over Moulin Blues.

Vrijdag 23 december: Vandaag heb ik vrij en nu pas, eindelijk, kom ik eraan toe om kerstkaarten te schrijven en te versturen. Ja, appen is goedkoper. Maar je blijft je handschrift ermee oefenen. En dan is het avond en valt er geen ontkomen meer aan. De kaboutertjes hebben heel wat weten te versieren.

Zaterdag 24 december: het is zover …
Vier dagen later werd mijn achterneefje geboren. Dus scherven brengen toch ergens geluk …

Werner Bloemers, januari 2023.