Geboren in 1937 als de oudste zoon in een gezin van negen kinderen op een middelgroot gemengd boerenbedrijf in Nederweert, Limburg. Jac zou het bedrijf moeten overnemen, maar op het eind van de lagere school zei de pastoor dat hij goed kon leren en dat het daarom beter was dat hij verder studeerde. Dit was een moeilijke beslissing, want op de boerderij was hulp nodig en arbeiders huren was duur. Maar vader gaf toe, ofschoon hij drie jaren moest wachten voordat de tweede zoon hem kon helpen.
Jac Kuepers
In de toen nog traditionele dorpstraditie gingen alleen kinderen met een priesterroeping verder studeren. Daarom zei men dat ik wel voor priester zou studeren. Maak ik had helemaal geen gevoel van roeping, en daarom verzette ik mij ertegen.
Na de studies aan het Bisschoppelijk College in Weert, ging ik natuurkunde studeren in Utrecht. Op het eind van het eerste trimester na veel studenten activiteiten moest ik me concentreren op de examens. Ofschoon ik goede resultaten had in de examens, toch kon ik de gedachte niet van mij afzetten dat ik voor priester en missionaris moest gaan studeren. Zo is mijn roeping ontstaan.
Ik ging naar bisschoppelijk seminarie in Rolduc voor Filosofie en daarna naar het SVD noviciaat in Kalmthout-Heide. Dan naar het theologaat in Teteringen en werd priester gewijd in 1963. Mijn interesse in de SVD was gewekt door de Katholieke Missiën.
God werkt met de persoonlijke aanleg en interesse. Als oudste in het gezin had ik een sterk verantwoordelijkheidsgevoel. Ook werd er thuis gesproken over emigreren naar Brazilie vanwege de grotere mogelijkheden voor landbouw. Dat wekte in mij een avontuurlijke geest.
Als een onbewuste sociale factor voor mijn roeping zie ik de nieuwe tijdgeest van de zestiger jaren in Europa: revolutionaire studenten opstanden en diepe sociale veranderingen, waaronder het Tweede Vaticaanse Concilie en in Nederland de opkomst van het Katholieke volksdeel in maatschappij en politiek: Katholieke Volkspartij. Arbeidsbeweging, KRO enz. Als Katholiek kreeg je daardoor een zelfverzekerdheid en een motivering om iets positiefs te ondernemen in politiek of in het geloof. Bijvoorbeeld de landelijke parochie Nederweert had voorheen iedere tien jaren hoogstens een of twee priesterroepingen. In de begin jaren zestig waren er plotseling een tiental seminaristen. Jonge mensen toen ontdekten dat ze een ideaal hadden en konden nastreven zowel in de maatschappij als in de Kerk. Deze achtergrond zie ik als een belangrijke factor voor mijn roeping.
Na een pastoraal jaar in Washington werd ik benoemd om procurator te worden in Nederland. Gelukkig kwamen er missionarissen terug uit de missie die veel meer ervaringen hadden op dit gebied dan ik. Zo kreeg ik de kans om missiologie te studeren in Nijmegen en woonde daar op de Sterrenschans. Vervolgens vroeg ik om een paar jaar missie ervaring op te doen in Taiwan. Ik schreef een dissertatie over het begin van de Boxeropstand in de provincie Shantung, China. Daarna in 1974 zou ik missiologie moeten onderrichten in Teteringen, maar het was al niet meer nodig. Ik werd toen voor goed benoemd voor de Chinese Provincie in Taiwan.
Daar werkte ik zo’n vijftien jaar in een parochie als kaplaan. Toen begon ik administratief werk te doen aan de Fu Jen Universiteit in Taipei en tegelijkertijd onderricht te geven in levensfilosofie, missiologie, enz. Van 1993 tot 2002 was ik provinciaal van de SVD Provincie in China, Hong Kong, Macao en Taiwan.
In 2003 ging ik naar Beijing om materiaal te verzamelen voor een geschiedenis van de Fu Jen Universiteit in Beijing, opgericht in 1925 door de Benedictijnen en in 1933 overgenomen door de SVD tot 1950. Tegelijkertijd hielp ik, in het geheim, ook mee met de opleiding van Chinese kandidaten voor de SVD en onderrichte missiologie aan verscheidene openbare priesterseminaries op het Chinese vasteland. In 2009 konden de communisten me niet langer uitstaan en week ik uit naar Macau en onderrichte daar voor een jaar aan de St. Joseph University.
In 2017 werd ik aangesteld aan het nieuwe Fu Jen Academisch Ziekenhuis als rector voor missie. Hier werkte ik tot einde 2022. Het is een katholiek ziekenhuis zonder katholieke doctoren! Mijn benoeming was om er een ziekenhuis met katholiek signatuur van te maken. Deze laatste benoeming was voor mij de beste tijd van mijn missionair leven. We hadden een klein team van zeer gekwalificeerde en het missieproject zeer toegedane medewerkers. Van tevoren was ik altijd in een leidinggevende positie geweest waar de verantwoording helemaal op mij viel. Nu konden we de verantwoording samen delen en vele interessante missieprojecten in het ziekenhuis opzetten, zoals onderricht in de Christelijke geneeskundige ethiek, met nadruk op wederzijds respect en vertrouwen tussen doctor en patiënt; zorg voor arme patiënten; diepere medische zorg voor oudere en behoeftige mensen in de omgevende gemeenten, enz.
Nu heb ik nog een klein ideaal om mijn missiecursus over de opzet van een missionaire parochie verder uit te werken en zo mogelijk uit te geven in een klein boekje voor de missionarissen in de parochies. Ik probeer ook mijn gezondheid, waar ik mijn hele leven van genoten heb, op pijl te houden door regelmaat in mijn leven en verder in beweging te blijven. Ten slotte wil ik op de hoogte blijven van het missiewerk in Taiwan en het te gedenken in mijn gebed.
Jac Kuepers SVD
Februari 2023
1 Reactie
Jac wat een mooi verhaal ,wat heb je veel mee gemaakt in de tijd.
Wij feliciteren u met je 60 jaren priesterschap.
Jammer dat Piet dat niet mee mag maken.