Het verdriet van raadslid Theelen

Kindersterfte behoorde voor de tweede wereldoorlog bij het leven. In vrijwel elk gezin stierven er een of meerdere kinderen op jonge leeftijd, door ziekte of door ongelukken in en om het huis. Bij ziekte werd er wel een beroep gedaan op de dichtstbijzijnde dokter, maar dat kostte geld en dat was in een aantal gezinnen niet of nauwelijks aanwezig. Dat wil echter niet zeggen, dat wanneer je rijk was, het leed jou niet zou treffen.

Het verdriet van raadslid Theelen

Het gezin waarin hij werd geboren
De familie Theelen woonde in Heythuysen op het gehucht Maxet. Vader was een koopman/winkelier net zoals zijn eigen vader dat was geweest in Leveroy. Zijn 20 jaar jongere vrouw was ook winkelierster. Ze behoorden tot de high society van Heythuysen. Hun naaste familie was de familie Janssen van Son, brouwers en burgermeesters in het dorp. Het gezin bestond uit vijf kinderen, waarvan het oudste op vijfjarige leeftijd was overleden. Jan Nicolaas was de jongste van het kroost, geboren in 1853. Toen hij twaalf jaar oud was stierf zijn vader op 66-jarige leeftijd. In 1874 overleed ook zijn moeder. Zij was pas 55 jaar oud.

Eerste huwelijk
Drie maanden voor het overlijden van zijn moeder was Jan, op 20-jarige leeftijd, gehuwd met de 32- jarige Maria Beijes. Haar ouders hadden en winkel en herberg aan het kerkplein in Leveroy, naast de winkel en herberg van Jan’s grootouders. Het jonge paar ging zich hier vestigen en vergrootte het bedrijf met een bakkerij.

Tien maanden na hun trouwdag werd het eerste kind geboren, gevolgd door nog vijf kinderen. Het tweede en derde kind waren al overleden, toen Maria in januari 1880 beviel van een tweeling. Twee maanden na de bevalling overleed de moeder. De twee kleine meisjes overleden respectievelijk één en twee jaar later.

Tweede huwelijk
Vier maanden had Jan gerouwd, voordat hij opnieuw in het huwelijksbootje stapte. Opnieuw was zijn bruid geboortig van Leveroy en van rijke afkomst. Zij was Maria Theodora, een dochter van Thomas Houben, een rijke koperslager en herbergier in de Kerkstraat op een steenworp afstand van het huis van Jan.  Het toeval wil dat ook deze bruid 32 jaar was toen ze met Jan trouwde. Zij schonk hem negen kinderen. Bij de geboorte van het jongste kind overleden moeder en kind. Vijf van de andere kinderen waren toen reeds overleden.

Derde huwelijk
Jan was intussen benoemd tot vertegenwoordiger van Leveroy en Mildert in de gemeenteraad van Nederweert. Daarnaast was hij ook nog president van schutterij St. Barbara en erevoorzitter van de onderlinge veeverzekering. Ondanks zijn drukke werkzaamheden had hij nog kans gezien om nieuwe verloofde aan de haak te slaan. Het was een dame uit Roggel, die als dienstmeid werkte in Antwerpen. Het huwelijk had plaats op 17 oktober 1893, zes maanden na het overlijden van zijn tweede vrouw. Kort daarna werd Jan ernstig ziek en overleed op 2 maart 1894 op 40-jarige leeftijd.

Zijn derde vrouw was toen in verwachting van zijn zestiende kind. Van de vijftien kinderen had hij er negen overleefd, die allen nog geen twee jaar oud waren geworden. Van de overige kinderen stierven er nog twee op 23-jarige leeftijd. De een zat in een ‘gesticht’ in ’s Hertogenbosch en de andere in een gesticht in Heel. Uit elk huwelijk was er één kind in leven gebleven. Die werden respectievelijk 69, 69 en 84 jaar oud. Van één kind hebben we niet kunnen achterhalen wanneer en waar zij overleden is. Ook binnen de familie Theelen weet niemand waar zij gebleven is. Raadslid Theelen werd niet veel verdriet bespaard.

Johan Slabbers, Heemkunde Leivere

De Erfgoedgemeenschap Nederweert is het collectief van vier organisaties die actief zijn op erfgoedgebied in Nederweert: Stichting Geschiedschrijving Nederweert (SGN), Stichting Regionaal Archeologisch Bodem-Onderzoek (STRABO), Geschied- en Oudheidkundig Genootschap De Aldenborgh en Stichting Cultuurhistorische Publicaties voor de regio Weert. Hun doel is het stimuleren van de belangstelling voor, en het behoud van erfgoed in de gemeente Nederweert. Door middel van lezingen, excursies en publicaties. Daarbij wordt ook het zogenaamde immateriële erfgoed niet vergeten, zoals historische tradities en folklore.