Werner Bloemers | De zeven dagen der gelukzaligheid

Werner Bloemers

Als je een verhaal schrijft, moet er natuurlijk wel een pakkende titel bij horen. Want als dat niet zo is en je typt weliswaar een mooi verhaal, wordt het gebrabbel toch minder gelezen. Maar een goede – pakkende – titel verzinnen is niet makkelijk. Ik als amateur-scribent weet er nu wel het nodige vanaf.

Als ik denk aan de inspirerende periode in februari, dan is dat toch met name de Vastelaovundj … altijd komen de demonen van het feestvarken naar boven. Een aantal maanden, weken, dagen van te voren al, om onze zorgen even af te schudden en ons weer een nieuw mens te voelen. Voor even dan, al scheelt het weinig.

Als ik terugdenk naar de afgelopen Vastelaovundj, ga ik over elke dag een stukje vertellen. Het zijn echt de zeven dagen der gelukzaligheid. Hier heb ik de rest van de maand op zitten broeden, zoals dat vaak met amateur-scribenten het geval is.

Donderdag
Per ongeluk mogen mijn begeleidster en ik het ‘Auw Wieverbal’ in Valkenburg aanschouwen. Nog niet in de carnavalsstemming, vraag ik aan een verklede bezoeker van een kroeg hoe dat komt dat men al op donderdag de beste beentjes voorzet. De beste man weet het ook niet. Mijn begeleidster en ik kijken op als hij vertelt dat er s’avonds 10.000 mensen komen. Wat een bende zou dat zijn! Het bleek echter tot een boude waarheid te behoren, die schrikbarende aantallen.

Vrijdag
Ik ga nog even penningen halen in de plaatselijke kroeg De Prins. Verkleed als Roodkapje bezig ik mezelf alvast in te treden in het Vastelaovundj-gebeuren. De wereld bestaat vol sprookjes en die zullen de komende dagen zeker gaan volgen met al hun kleuren, schmink, muziek en bier.

Zaterdag
De eerste dag dat velen, waaronder ik, er echt aan gaan geloven. Ik doe altijd oude meuk aan die op zolder ligt te verstoffen en aan het begin van de dag zeer muf ruikt. Het feest begint bij Café De Kleine Winst, waar in de zaal De Aanwinst diverse topbands uit de regio hun schoonste liederen ten gehore brengen. Moerepetazie, Ed&Frans, Stefan Wolter. Allerlei artiesten die men het hele jaar door niet ziet (behalve ook met het zomercarnaval) en die tijdens Vastelaovundj als paddenstoelen uit de grond omhoog rijzen. Maar of ze kunnen zingen? Dat zal voor mij altijd een raadsel blijven.

Zondag
De prinsenreceptie van de prins en prinses vanne Törfstaekers bij De Prins te Ospel. Het is er druk en gezellig. Beppie Kraft is elders in het dorp de houtwormen wakker aan het schudden met haar zoetgevooisde stem, maar dat gaat langs me heen. Dat is het probleem met Vastelaovundj: je kunt niet overal tegelijk zijn, ook al is het overal zo gezellig. Keuzes maken hoort ook bij het leven.

Maandag
De Groeëte Optocht van Ospel en Nederweert, waarvan de eerste altijd het dichtst bij het hart staat voor de ware Ospelnaren. De legendarische groep ‘De Peddemoeek’ heeft niet zo’n volle prijzenkast, maar ze krijgen altijd goodwill en dus frikandellen! Terwijl de rest van de optochtdeelnemers uit Ospel een lege maag hebben van al het lopen, hebben zij er juist een volle! Wat wil men nog meer in deze tijden? Na de optochten kan de chaos in beide plaatsen uitbarsten. Vooral in Nederweert is het erg druk.

Dinsdag
Ik ben balorig en neem maar een vrije dag op. Kan ik in de ochtend nog even lekker naar het carnavalsontbijt gaan, in de middag naar de prijsuitreiking in zaal ‘De Vlik’ en in de avond, na nog even een laatste borrel binnen gegoten te hebben bij De Prins, op tijd er een punt achter zetten. Het is mij te druk, te donker geworden. De jeugd van tegenwoordig heeft stilaan de macht gegrepen.

Woensdag
De laatste dag van de gelukzaligheid. Een zonnestraal gaat langzaam ten onder. Een zilte traan zonder weerga. Wachten duurt altijd zo lang.

Werner Bloemers, maart 2024.