Terug in de toekomst

Met een diepe frons schudt de 84 –jarige Ospelnaar zijn hoofd. Zijn immense handen schuiven onrustig over zijn knieën. Handen die ongeveer vijftig jaar geleden in mijnen en akkers werkzaam waren. Weemoedig kijkt hij terug op een tijd waarin hij jong was. Een tijd getekend door persoonlijke ervaringen en herinneringen.
Met luid gekreun staat hij op, om vervolgens nog een paar laatste typische Ospelse vloeken te bezigen. Eenmaal staand is deze man een reus. De twee meter lange gestalte vervolgt zijn weg. 
Het groteske lichaam wat ooit zo kwiek en krachtig akkers omploegde, begint af te takelen. Volledig tegen zijn zin merkt de levensveteraan dat de tijd vat krijgt op zijn lichaam en geest. De toenemende veranderingen en ontwikkelingen in zijn omgeving laat hij sceptisch over zich heen komen. Vooralsnog begint hij er niet aan, al dat getik op telefoontjes en computers is voor hem nonsens. Volgens hem is een Facebook iets wat je bij de Bruna in Nederweert kunt kopen.

Tijdens de toenemende digitalisering blijft er een generatie achter. Een generatie die groot geworden is met oud-Hollandse spelletjes en kandijklonten. Mensen die een ware schat aan historie met zich meedragen. 
Helaas beginnen deze lopende geschiedenisboeken hun begrip voor de tegenwoordigheid te verliezen. Met diepgerimpelde gezichten en trillende vingers genieten ze van dingen waar jongere personen aan voorbijgaan. Met een tevreden gevoel profiteren zij net zoveel van hun eerste kopje koffie bij zonsopgang als anderen van een bezoek aan een 3D film. Voor deze mensen tellen de simpele dingen die onzichtbaar zijn geworden voor anderen. Met een gelukkige gemoedstoestand haasten deze mensen zich dan ook nergens voor. Ze laten het maar gebeuren.

De man deelt deze instelling. Lijdzaam ondergaat hij de toenemende elektronica om hem heen. Het zal hem allemaal worst wezen. Zolang hij nog in staat is arbeid te verrichten in zijn eigen moestuin, vindt hij het prima. Desondanks merkt hij zijn eigen lichamelijke beperkingen toenemen. Steeds vaker voelt hij zijn stroeve gewrichten protesteren. 
Het beperkte aantal haren op zijn hoofd schudt dan ook zwierend mee wanneer hij weer eens hoofdschuddend naar het journaal kijkt. Kreunend staat hij op uit zijn geliefde leunstoel en loopt naar de nog naklapperende brievenbus. Ondanks zijn stakende botten en spieren verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Vol genot bedenkt hij zich dat zijn post nog altijd op papier verschijnt. Aan zoiets als e-mail begint hij niet, hij ziet zichzelf nog niet zo snel postzegels op een laptop plakken.