Er is in de nachtelijke uren hard gewerkt om grote delen van het Bospop-terrein op zaterdag begaanbaar te maken voor het publiek. Heel wat vrachtwagenladingen met olifantengras waren uitgespreid om het de mensen zo aangenaam mogelijk te maken. Toch waren er nog plekken, die te slecht waren voor een normaal gebruik en die werden dan met linten afgezet. In de loop van de zaterdag zijn nog enkele ladingen bezorgd, die ervoor zullen zorgen dat op de zondag nog minder last wordt ondervonden van de vele plensbuien, die het terrein in een modderpoel veranderde.
Bospop met een zonnetje
Na een vorig jaar door weersomstandigheden gecanceld optreden mocht Boaz zaterdag in de herkansing. Heerlijk ontspannen vertolkte hij zijn liedjes over alledaagse dingen alsof het dagelijkse kost voor hem is. Pas 21 jaar en toch al zo’n volwassen performance, knap. Fijn om naar te kijken en luisteren. In de tent begon om 13:30 uur de 2024 World Tour van Harry & de Gebroeëke Zwiêgelkes, een tour die een uurtje later alweer ten einde zou zijn! Maar in dat uurtje werd dan ook alles gegeven om het publiek, dat niet alleen uit Weert kwam, te vermaken met dialectcovers van bekende nummers. Hoe gekkere teksten, hoe meer respons er kwam en iedere aanwezige, voor en op het podium, heeft een magistraal gezellig uurtje mogen beleven.
Melanie Jonk, inmiddels beter bekend onder artiestennaam Mell, begon haar optreden ijzersterk met een nummer uit het reperoire, dat we het liefste vaan haar horen. “Muddy Waters” is een gedragen bluessong met eigenlijk minimalistiche drums en piano-ondersteuning, waardoor haar fijne, enigszins raspende stem perfect tot uiting komt. Maar ook “Call My Name”, “Lovin’ Whiskey” (Rory Block) en het uptempo nummer “Higher Love” kregen veel bijval. Sterk optreden.
We lieten het Nevenproject van Jack Poels even voor wat het was om toch maar niets te missen in de 24-uurstent van het optreden van The Waiting, een regionale band met een hoog Tom Petty-gehalte. Deze groep kenmerkt zich vooral door een uitgebalanceerde syntax van instrumenten en stemmen, die op het juiste moment doen wat ze moeten doen. Ontspanning voor oog en oor.
In diezelfde tent was later op de dag nog een band aanwezig, die met haar optreden tot de verbeelding sprak . Een tribute aan Stevie Ray Vaughan,dat stond als een huis. Met “Crossfire” werd een ode gebracht aan deze veel te jonge gitarist van wereldformaat. En een ode kan alleen maar een ode zijn, als de kwaliteit ernaar is. Nou, dat wastie! Een stem van Martin van der Starre die zich nu eens heel klein en dan weer massaal manifesteerde. En Ruben Mulder die zijn Hammond ranselde alsof het een ongehoormame hond was. “Tin Pan Alley” kreeg de tent zo goed als muisjestil en was om je vingers bij af te likken. Rustpunt.
En dat rustpunt was wel nodig na dat magistrale optreden van Gogol Bordello. Dit optreden van deze negenkoppige formatie is wel zo opzwepend dat stilstaan een onbekend woord wordt. Frontman Eugene Hütz mengt Oost-Europese gipsyklanken met rauwe Amerikaanse punk van de straat. Het vioolspel van Sergey Ryabtsev en de accordeonklanken van spring-in-‘t-veld Erica Mancini zorgen voor een verplichte ondersteuning van het muzikale geweld. Toppertje van de dag.
James Blunt blijkt een grote schare fans te hebben, want af en toe leek het of deze vijftiger het nodige meidengegil kon bewerkstelligen. Natuurlijk mocht het nummer van zijn doorbraak “You’re Beautiful” niet ontbreken in zijn setlist en ook het bekende “Wisemen” nodigde uit tot meezingen van het enthousiaste publiek: Where are you now. Om zijn imago van liefste jongetje van de klas even kwijt te raken maakte Blunt ook nog een uitstapje naar de rock met de song “Coz I Luv You” van Slade.
De naam Bart van der Weide is onlosmakelijk verbonden met de Zeewse groep Racoon. Als zanger is hij bepalend voor zowel het Nederlandstalige als Engelse repertoire van de band, dat door de vele fans woord voor woord wordt meegezongen. Of het nu het deinende “Oceaan” is of het lieflijke “Love You More”: vele kelen maken licht werk. Het fijne akoestische gitaarwerk van Dennis Huige doet de rest.
Eerder op de dag was er al dialectmuziek te beluisteren en Lek Uiting mocht dat laat in de avond met zijn Venlose tongval nog eens royaal overdoen. En dat is aan deze good guy wel toevertrouwd. Schunkelen op “Kampioenen Van De Nacht” of gevoelig meezingen op “Nao ’t Zuuje”, het kon allemaal en iedereen genoot.
Het bedje was gespreid voor de Italiaanse knuffelbeer Adelmo ‘Zucchero’ Fornaciari. In 1988 had hij zijn doorbraak met “Senza Una Donna”, dat vooral door de samenwerking met Paul Young nog grotere bekendheid verwierf. In Weert toonde Zucchero nogmaals zijn veelzijdigheid en zijn kracht om de 11-koppige band precies dat te laten doen wat op dat moment nodig is. En dat niet alleen muzikaal, maar ook op visueel gebied. Een prachtig decor, een mooie achtergrondzangeres, die het optreden solo mocht openen, een blazerssectie, alles staat ten dienste aan een gepolijst en toch spontaan ogend optreden. Dat nummers als “Diamante” en “Il Volo” zorgen voor de nodige herkenning, maakt dan het plaatje af. Rasartiest in optima forma.
Tekst en Foto’s: Jan Lormans
Lees ook
- Bospop 2024 | Alice in Blubberland
- Parkeerterreinen Bospop gesloten
- Alles over Bospop 2024
- Een natte start van Bospop 2024 | door de lens van Johan Horst
- Droge tweede dag van Bospop met een zonnetje | Gogol Bordello en Zucchero smaakmakers
- Bospop 2024 zaterdag | door de lens van Johan Horst
No comment yet, add your voice below!