Met enthousiasme presenteert de gemeente Nederweert de verhalenestafette 2024: ‘Buddy Schop helpt zijn vriend’. Bij dit initiatief van de gemeente schrijven zeven inwoners om de beurt een stukje tekst over Buddy, die de lees- en schrijfproblemen van zijn vriend herkent. Uiteindelijk ontstaat er een inspirerend verhaal over vriendschap en begrip. Deze estafette vindt plaats tijdens de ‘Week van lezen en schrijven’ waarin laaggeletterdheid centraal staat. Hieronder lees je het verhaal tot nu toe met de aangevulde tekst van Anja van Mierlo-van der Heijden.
Verhalenestafette
Buddy Schop helpt zijn vriend
Het huis van Winston staat aan het einde van de straat. Het staat een beetje verscholen achter een paar grote kastanjebomen. In de zomer wordt het huis afgeschermd door alle bladeren van de bomen, maar in de winter kun je de knalrode voordeur goed zien. Buddy gaat er graag naartoe. Niet alleen omdat hij het een mooi huis vindt, maar ook omdat zijn goede vriend Winston altijd wel een mooi verhaal te vertellen heeft. Buddy en Winston kennen elkaar nu een jaar of twintig. In die tijd heeft Winston wel dertig verschillende baantjes en minstens zo veel bazen gehad. En over elke baas heeft Winston wel een verhaal. Sommige verhalen heeft Buddy al vaker gehoord, maar zoals Winston het vertelt is het iedere keer weer alsof hij het voor het eerst hoort.
Hoewel de verhalen mooi zijn, vraagt Buddy zich wel eens af hoe het komt dat Winston geen enkele baan voor langere tijd lijkt te kunnen houden. ‘Ik ben een avontuurlijk type’, zegt Winston als Buddy hem ernaar vraagt. ‘Na een tijdje heb ik het wel weer gezien en dan ga ik op zoek naar wat anders’. ‘Gelukkig is Winston erg handig’, denkt Buddy. ‘Met die gouden handjes van hem kan ie overal aan de slag’. Toch begint Buddy de laatste tijd te twijfelen aan de ware reden van de vele baantjes van Winston. In de gang bij Winston, naast de rode voordeur, zag Buddy een grote stapel ongeopende enveloppen liggen. ‘Waarom leest hij zijn post niet?’, dacht Buddy.
Geschreven door Henri van Mierlo uit Nederweert-Eind.
Een week later brengt Buddy weer een bezoek aan zijn maatje. Hij belt aan en hoeft niet lang te wachten tot Winston de deur opendoet. ‘Hey Buddy, wat een verrassing! Heb je tijd voor een kop koffie?’, begroet Winston hem. Hij doet een stap opzij om zijn vriend binnen te laten, en schuift de stapel post met zijn voet opzij. Buddy kijkt ernaar, maar zegt niets. Hij loopt langs Winston door naar de gezellige woonkeuken. Winston maakt kastjes open en dicht, en al snel zet hij twee koppen koffie neer en een schaaltje met koekjes. Hij laat zich op de stoel tegenover hem vallen en zucht diep.
‘Zo, dat is een diepe zucht’, lacht Buddy hem toe, terwijl hij een slok koffie neemt. ‘Hoe was het deze week bij je nieuwe baan?’ Winston glimlacht en neemt ook een slok. Hij denkt even na en zegt: ‘Het is een heel fijn team en ze zijn erg behulpzaam. Ik heb de pech dat mijn bril dit weekend kapot viel. Mijn collega heeft nu alle bonnen voor me ingevuld.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Hopelijk kunnen ze mijn bril nog maken zaterdag. Als ik een nieuwe moet bestellen duurt dat wel even.’
Buddy knikt. ‘Dat is inderdaad vervelend. Ik zie ook niet goed meer zonder mijn leesbril. Op mijn telefoon kan ik de letters groter maken, met een ouderwetse brief is dat niet zo gemakkelijk. Ben je daarom nog niet aan je enveloppen begonnen?’ Winston zucht. ‘Ik kom er niet aan toe, zonder die bril en met de drukte van een nieuwe baan.’
Geschreven door Gabriele van Rijt uit Leveroy.
Die avond zit Buddy met zijn vrouw Leonie op de bank. Ze hebben net hun twee zoontjes van 6 en 9 jaar oud naar bed gebracht. ‘Toen ik vanmiddag bij Winston was, viel me op dat er een hele berg ongeopende post lag. Dat heb ik nooit eerder zo gezien. Winston zegt dat het komt doordat zijn leesbril stuk is. Maar ik vind het toch raar’, zegt Buddy tegen zijn vrouw. Leonie glimlacht en zegt: ‘Ik kan me nog herinneren dat Alice daar altijd over klaagde. Zij verwerkte altijd de post en Winston keek er nooit naar om. Nu zij weg is zal hij het zelf moeten doen.’ Buddy knikt en krabt zich achter zijn oor. Hij blijft denken aan de stapel post en neemt zich voor daar de volgende keer naar te vragen.
Leonie staat op en maakt zich klaar om weg te gaan. ‘Waar ga jij naartoe?’, vraagt Buddy. ‘Naar die avond van de Stichting Lezen en Schrijven met informatie over mensen die daar moeite mee hebben. Had ik toch gezegd? Ik ben niet laat terug hoor’, lacht Leonie. Na een kus gaat ze de deur uit.
Later die avond komt Leonie thuis en vertelt enthousiast over alles wat ze heeft gehoord die avond. Bijvoorbeeld dat er zeker duizend mensen in de gemeente Nederweert grote moeite hebben met lezen en schrijven. Deze mensen durven dit vaak niet te vertellen. Ze komen in de problemen wanneer ze bijsluiters van medicijnen moeten lezen, of bijvoorbeeld bij het doornemen van de post.
Geschreven door Susan Goertz uit Ospel. Hieronder het vervolg door Anja van Mierlo–van der Heijden uit Nederweert-Eind.
Buddy voelt een schok van herkenning door zich heengaan als hij beseft dat Winston misschien met hetzelfde probleem worstelt. Winston, altijd opgewekt en vol verhalen, is overal handig in en Buddy had nooit gedacht dat hij moeite zou kunnen hebben met lezen. Maar naarmate de stapel ongeopende post in Winstons gang alsmaar groeit, begint Buddy te vermoeden dat er iets meer aan de hand is dan alleen maar een kapotte leesbril. ‘Ik moet echt met hem gaan praten’, denkt Buddy bij zichzelf.
Met enige aarzeling, maar vastbesloten, loopt Buddy de volgende dag naar het huis met de felrode voordeur. Uit de achtertuin klinken de bekende zaaggeluiden. Winston is bezig met iets in elkaar te zetten voor het Eynder Pieck Festeyn. Buddy opent de tuinpoort en laat de bel daarmee zachtjes rinkelen. Winston kijkt op van zijn werk, zijn handen nog bedekt met zaagsel.
‘Winston’, begint Buddy voorzichtig, ‘ik wil graag iets met je bespreken.’ Winston stopt met zijn werk en pakt zijn glas water. Zijn ogen verraden dat hij nieuwsgierig en alert is. ‘Die stapel post in de gang… ik heb gezien dat je die al een tijdje niet hebt aangeraakt. Zou het kunnen dat je moeite hebt met het lezen van de brieven?’ Winston verstijft even, alsof hij niet weet hoe hij moet reageren. Hij neemt langzaam een slok water en kijkt Buddy vervolgens recht in de ogen aan.
Geschreven door Anja van Mierlo–van der Heijden uit Nederweert-Eind. Het vervolg verschijnt morgen op deze website.
Taalakkoord Nederweert
Een deel van onze inwoners heeft moeite met lezen en schrijven. Het Taalakkoord Nederweert bestaat uit 9 partners en heeft tot doel om dit thema bespreekbaar te maken, en de onderlinge samenwerking te versterken. Hierdoor worden inwoners met lage basisvaardigheden beter bereikt en geholpen. Het Taalakkoord Nederweert is een samenwerking tussen Punt Welzijn, Risse Groep, WoonIk, Centrum voor Jeugd en Gezin, Bibliocenter, Algemeen Maatschappelijk Werk, Stichting Lezen & Schrijven, Gilde Educatie en gemeente Nederweert.
Ben of ken jij iemand die moeite heeft met lezen en schrijven? Dan biedt de gemeente Nederweert graag de helpende hand. Neem contact op met digitaalhuis@bibliocenter.nl of via 088-2432000.
Er zijn nog geen reacties geplaatst