Muziekpolitiek

Na een rondje willekeurig zappen blijft een kanaal staan waarop een zingende vrouw met baard haar afgrijselijke muziek ten gehore brengt. Vervolgens betreedt een Oost-Europese rapper met enorme zonnebril het donkere podium. Wederom start er een lied wat meer weg heeft van pijnlijdende cavia’s dan van muziek. Na een periode van 10 minuten weet je: dit is het songfestival.

Het songfestival wordt (helaas) ieder jaar georganiseerd. Jaar in jaar uit wordt heel Nederland gevoed met muzikaal nationalisme totdat zelfs de meest middelmatige artiesten nog een trouwe schare fans achter zich krijgen. Helaas mag dit toch niet baten. Sinds de oprichting van dit festival voor doven en slechthorenden wordt er namelijk niks anders gedaan dan de internationale contacten opvijzelen en versterken. Na afloop van ieder trommelvliesscheurend ‘muzikaal’ geluid komt de parade op gang. Hijgende artiesten kijken theatraal met grote ogen naar de komende puntverdeling. Vervolgens begint het politieke balletje te rollen. Landen die relatief lucratief zijn voor jurerende landen worden overladen met gejuich, gejubel en geslijm. Landen waar een mindere interesse naar uit gaat worden afgescheept met restjes. Zo aanschouwt menig toeschouwer dit circus dan ook met valse spanning. Met een simpele blik op valuta’s, beurskoersen en inflatiepeilingen van een land kan al worden afgeleidt hoeveel het desbetreffende land zal worden gegund.

Helaas neemt Nederland ook deel aan deze kermis. Met het inzenden van twee uitgerangeerde artiesten hopen beide partijen op publiciteit. Ondanks de artistieke cowboyhoed van de mannelijke helft van dit duo maken Waylon en Ilse nog enigszins normale muziek. Iets wat helaas niet gezegd kan worden van de andere deelnemers. Ten slotte heeft de muziek geen effect op de puntentelling, of je moet een liedje hebben over weinig invoerbelasting, goedkope arbeidskrachten en soepele millieuregels.