Doggystyle

Tijdens mijn dagelijkse uitlaatronde geniet ik intens van de wonderbaarlijke schouwspellen die alle hondenbezitters opvoeren bij het uitlaten. Het is een soort circus. Iedereen heeft zijn vaste uitlaatgewoontes. Waar de één constant zijn hond voorziet van verbale berispingen en aanwijzingen, staat de ander nietsvermoedend de andere kant op te kijken als de hond weer eens zijn zachtbruine knikkers in de heg van de buurman deponeert. Als gevolg van dit laatste zijn er ook een aantal baasjes die voorzien zijn van de nodige gadgets. Gewapend met koekjes, tennisballetjes en vooral plastic zakjes struinen zij menig trottoirtegel af.

Een negatief aspect van deze tactiek is dat deze dog whisperers ook daadwerkelijk aan de bak moeten als hun Duitse herder, labrador of teckeltje de verwerkte pedigree er weer in versgeperste brokken uitknalt. Met een gezicht doordrongen van walging en verdriet pakken zij een schoon zakje uit hun jaszak om deze vervolgens als een handschoen zichzelf aan te meten. Vervolgens bukken zij zich met een extreem langzaam tempo richting het nog dampende hoopje. Tijdens deze lichamelijke bewegingsreis veranderd hun sippe gelaatsuitdrukking naar een mimiek van pure verschrikking. Eenmaal bij de gewenste lichaamshouding aangekomen, reikt de geïmproviseerde plastic handschoen naar het doelwit. Tijdens dit moment houden veel hondenbezitters het niet meer droog. Snikkend ondergaan ze de lugubere handeling, wetend dat dit een flinke dosis psychische schade zal gaan aanrichten. Wanneer ze uiteindelijk hun handen om de drol heen klemmen, gaat er een lichte rilling vanuit de bovenrug naar de kuiten. Gedecideerd draaien ze daarna het zakje binnenstebuiten en leggen een fikse knoop in het nucleaire pakketje. De dader staat ondertussen op kniehoogte kwispelend mee te kijken. Vrolijk slaat hij gade hoe zijn o zo geliefde baas verdrinkt in pure wanhoop.

Na deze 3 minuut durende bezigheid vervolgt het baasje zijn wandelroute in de wetenschap dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Met gebogen hoofd loopt hij verder met de hondenriem in zijn linkerhand en een bungelend zakje in de rechter. Na een reis van vijf minuten staat hij stil om een prachtig plattelandsbeeld van Nederweert te aanschouwen. Langzaamaan voelt de persoon weer sprankjes levenslust in zich opkomen. Nagenietend van dit beeld draait hij zich om naar zijn hond. De hond besloot intussen een tweede portie kernafval te lossen. Met prikkende ogen pakt de man een vers zakje uit zijn jaszak. ‘’Lekker zeg’’ denkt hij, ‘’op z’n hondjes.’’