De toeverlaat

Wanneer ik naar mijn opa, Lei Weekers, keek, zag ik het samenspel tussen jong en oud. Enerzijds een lichaam waarin de jaren hun intrede hadden gedaan; ogen die omringd werden door rimpels, handen die na één keer stoten bont en blauw werden en een rug die meermalen pijnlijk protesterend de strijd staakte. 
Anderzijds een vrolijk gezicht dat bepaald werd door een sprankelende twinkeling in zijn ogen en een grote glimlach. Het lichaam van deze tachtigjarige man werd geregeerd door een levensgenieter.

Bij ieder bezoek aan opa werden de alledaagse dingen doorgesproken. Van de laatst gewonnen wedstrijd van Ajax tot afgelegde truckertochten met zijn vrachtwagen, er was altijd wel iets te vertellen. Bij opa was  ik volkomen op mijn gemak. Hier trof je nooit blaam als je jezelf openstelde. In zijn ogen kon ik toch niks fout kon doen.
Bij het vertellen over behaalde punten op school, gescoorde doelpunten op het voetbalveld of pikante uitgaansverhalen glom hij van trots. Vol genot hoorde hij de wonderlijke verkenningsverhalen over mijn levensweg aan. Elk verhaal werd dan ook overladen met complimenten, nooit werd iets slecht ontvangen. Binnen de familie werd hij gezien als een grote steun, iedereen was altijd welkom voor een opbeurend gesprek. Praten met opa bood altijd een uniek kijkje in het nuchtere perspectief van een vrolijk persoon.

Herinneringen die je deelt met iemand worden op het moment zelf nooit op waarde geschat. Pas als diegene overlijdt, dringt er pas tot je door hoe mooi de momenten samen waren. Nog een fractie van deze momenten samen zou al voldoende zijn. Helaas hielden onze gemeenschappelijke momenten vorige week zondag op. Sindsdien koester ik de momenten die wij deelden in mijn gedachten. Vol genot kijk ik terug op de tijd dat we samen de hond uitlieten, zaten te vissen, een sigaretje rookten of gewoon zaten te ‘buurten’.
 De tijden die ik met jou mocht doorbrengen hebben mij veel plezier, steun en wijsheid gebracht. 
We hebben veel van je genoten, geleerd en gekregen. Daarom is het moeilijk afscheid te nemen van zo’n mooi en integer mens.

Opa, ik ga je ontzettend missen maar het is nu eenmaal zoals je zelf zei: ‘’Niks is voor altijd.’’