Ook Nederweertenaren moeten wel eens onder het mes

Nieuwe matties

“Mijnheer Poell, bent u een beetje gespannen?” Ik zet mijn nonchalante blik op. “Neuh. Het moet toch gebeuren.” De dokter grijnst. Ze heeft allang door dat ik me groot houd. Mijn handen die maar geen rust vinden. Het nerveuze geratel, de geforceerde grapjes. “Alleen de liezen hè dokter?”

Zo ging het de vorige keer ook. Ik vermoed dat mijn hoofd net zo rood en opgezwollen was als de aambei die operatief verwijderd moest worden. Een ingreep van niks waarvoor een ruggenprik volstaat, zo probeerde de narcotiseur me vooraf gerust te stellen. Bij vol bewustzijn koos ik voor een volledige narcose. Laat ik het er op houden dat ik niet de behoefte had om live te ervaren hoe het voelt om omgekeerd aan een vleeshaak te hangen.

De infuusprik is gezet, de chirurg checkt het instrumentarium. We gaan aftellen. Tien, negen, acht, zeeeeeeeevuuuuuh.

Ik zou nu een mierzoete beschrijving kunnen geven van hoe het daar is aan de andere kant. Dansend door de bloemenweides, zwevend over het wuivende graan. Een droomvlucht à la De Efteling, zónder trollen maar mét een schommelende Doutzen Kroes. Ik zou ook een horrorscenario kunnen schetsen. Dat ik het mes mijn onderbuik voel binnendringen, maar niet bij machte ben de sirene aan te zetten. Geloof me: niets van dit alles. Het enige zinnige wat er over narcose te zeggen valt, is dat het slaapverwekkend is. Je bent de hoofdgast op een feestje waar je niet om hebt gevraagd en dat compleet aan je voorbijgaat.

Maar niet getreurd: de afterparty, op de uitslaapkamer, maakt alles goed. Dance Valley in 5D. Ik lig in mijn blote kont in een vreemd bed, draag kunststof matjes in mijn liezen, snuif Glorix en ben volmaakt gelukkig. En ik maak geluidjes, als een baby die net heeft ontdekt dat hij met zijn lippen meer kan dan aan een tepel knagen. Ik knijp m’n wimpers dicht om het naamkaartje op het pak van de verpleegkundige te ontcijferen. Jammer, ze heet geen Lies. Dan nog maar even verder zweven. En slissen.

Aan het einde van de middag gaat het pretpark dicht. De orkaan van vreugde is afgezwakt tot een briesje en komt helemaal tot stilstand als de rolstoel binnen komt rijden. De dokter zegt dat ik het even rustig aan moet doen. Nog een laatste instructie van de verpleegkundige en we rollen naar buiten. Ik en mijn twee matties.

Bas Poell