Voor sommigen een verlenging van een sollicitatieprocedure, voor anderen een leerproces. Stages komt menig scholier tegen in zijn schoolloopbaan. Bij een stage wordt voor de eerste keer de kans geboden de theoretische kennis in de praktijk te brengen. Praktijkbegeleiders worden aangewezen en begeleiden de stagiair richting een succesvolle afronding van het leerproces. Ondertussen leert de student al doende de praktische kneepjes van het vak.
Een prachtig initiatief om scholieren stapsgewijs kennis te laten maken met het werkveld.
Een prachtig ervaring zouden stages zijn als het ook daadwerkelijk zo werd nageleefd als hierboven omschreven. Helaas wijst de realiteit anders uit. De educatieve periode die een stage zou moeten zijn, wordt vaker geassocieerd met een Siberisch strafkamp dan met een leerzame periode bij een bedrijf in hetzelfde vakgebied. Vacaturecriteria als loopbaanbegeleiding, zelfreflectie en praktisch leren maken dikwijls plaats voor aantrekkelijke arbeidsvoorwaarden zoals minimale stagevergoeding, restwerkzaamheden en grote beïnvloedbaarheid. Een stagiaire is dan ook hét ideale redmiddel in tijden van economische malaise. Hij/zij is goedkoper dan wie dan ook, doet alle werkzaamheden waar iedereen van walgt en kan worden uitbetaald met een positief eindcijfer. Kortom: de ideale werknemer. Omdat steeds meer bedrijven het begrip stagiair introduceren in hun vacaturebank, blijven er weinig werkplaatsen over voor werkzoekenden. Gevolg: een ware concurrentiestrijd tussen stagiaires en werkzoekende over ervaring, competentie en leeftijd. De stagiaire die doorgaans een breed scala aan stageplaatsen zag, wordt nu ‘tevreden’ gesteld met overblijvende bedrijfjes die voornamelijk op de goedkope arbeidskrachten azen. Vervolgens wordt de stagiaire geïntroduceerd, bijgespijkerd over het reilen en zeilen binnen het bedrijf en losgelaten op zijn/haar werkplek waar zij daarna voor een minimaal salaris, alias stagevergoeding, aangekeken wordt als volledig medewerker. Dat de vergoeding wezenlijk verschilt met die van andere werknemers is niet raar, dit is de grootste motivatie geweest voor het aannemen van de stagiair.
Tijdens een x aantal weken/maanden wordt de huurling tegen een laag tarief aan het werk gezet en moet hierdoor een ‘verrijking van kennis en praktische informatie’ ondergaan. Het bedrijf wat de stagiair in dienst heeft, zou hier natuurlijk de grootste vruchten van plukken, ware het niet dat uitzendbureau genaamd ‘school’ zichzelf uiterst lucratief beloont. Niet alleen moet de stagiair een deel van het maandelijks inkomen (als hij/zij deze al krijgt) inleveren, ook het bedrijf moet een maandelijkse vergoeding overmaken voor de studerende uitzendkracht.
Het begrip stagiair wordt hiermee in een ander jasje gestoken. De plaatsvervangende term ‘bezuinigingsscholier’ zou misschien beter op zijn plaats zijn.
Er zijn nog geen reacties geplaatst