Promillageparadijs

Het is weer aangebroken. De vloeistoffenveldslag bereikt de lage landen. Vier dagen lang wordt er geprobeerd een chronische dorst te verdrinken. Terwijl de dienstdoende prins carnaval de traditionele zeggenschap over het dorp/stad heeft gekregen, laten de inwoners zich intussen radicaal vollopen. Gedurende carnaval komt ieders verborgen ambities bovendrijven. Meerdere cowboys en indianen bepalen het straatbeeld en het aantal kindsoldaten neemt explosief toe. Een prachtig feest met een mooie historie waar velen een heel jaar reikhalzend naar uitkijken.

Toch zijn er ieder jaar zeldzame individuen die de rood-geel-groene dorpskoorts krampachtig ontwijken. Met immense skikoffers scheuren ze richting besneeuwde bergtoppen, om vervolgens in gekleurde pakken onder het genot van heel veel drank te luisteren naar slechte Duitse muziek. Klinkt bekend.

Hoe is het mogelijk dat sommigen deze allergische carnavalreactie niet kunnen onderdrukken en zich daarom zo snel mogelijk uit de voeten maken? Hoe kan het dat deze ongelovigen niet gecharmeerd zijn van schmink, confetti en katers?

Drie redenen:

Biologische herleiding

Geheel volgens Darwinprincipe scheidt het kaf van het koren zich tijdens carnaval. Het recht van de sterkste geldt. Door jarenlange scheiding is het evolutionair bepaald welke personen bestand zijn tegen de zware lichamelijke aanslag van vier ochtenden hoofdpijn. Verder is niet ieders lever opgewassen tegen de immense hoeveelheid bier tijdens dit verdrinkende volksfeest. Ook andere organen zoals maag en darmen opereren op volle snelheid, het gebeurt immers niet ieder weekend dat er een stortvloed aan friet-zuurvlees, frikadellen speciaal en broodjes kebab naar binnen wordt gegooid. Carnaval vereist een optimale fysieke gesteldheid. De zwakkeren vallen af.

Gebrek aan fantasie

Carnaval spreekt feestvierders aan op hun creativiteit. Van iedere polonaiseganger worden minstens twee verschillende kostuums verwacht dit weekend. Het gebrek aan creativiteit wordt daarom vaak gemaskeerd door de smoes ‘’ik heb niks om aan te doen’’. Absoluut ongeloofwaardig. Carnavalskostuums vereisen veel inbeeldingsvermogen, maar weinig geld. Een heuse gedaanteverandering is meestal goedkoop en soms zelfs gratis (nudistenkostuum). Het zogenaamde gebrek aan feestkledij is dus een slap excuus en daarom exemplarisch voor het beperkte creatieve vermogen van de carnavalvluchtelingen.

Muziekallergie
Het is een bekend fenomeen dat er weinig gevoelige muziek te horen is tijdens carnaval. De luide lallende feestmuziek bepaalt het ritme binnen het café en brengt een gezellige sfeer. Echter kan niet iedereen de fijnbesnaarde klassiekers zoals ‘Met Un lepke’, ‘Thei Kom Uut Die Wei’ en ‘Bestel Mar’ verdragen. Waar sommigen deinend meezingen met de hoogstaande platen, verkrampen anderen bij het horen van de eerste tonen. De hits zijn helaas niet voor iedereen weggelegd. Toch is bij een bepaalde mate van alcoholconsumptie elke muziek mooi.

Carnaval zal altijd voor een bepaald publiek ontoegankelijk blijven. Het feestgedruis filtert de feestvierders op basis van alcoholconditie, creativiteit en muzikale intelligentie. In het promillageparadijs is immers alleen plaats voor echte toegewijden.